CITIZEN JAKE

Walang SO CONNECTED sa SM North. So lumipat ako sa TRINOMA, waley rin. First day, last day sa selected moviehouses?

I ended up watching CITIZEN JAKE instead.

Sulit ang paghihintay sa pagbabalik-pelikula ni Mike De Leon.

Bakulaw! Ang linis ng pelikula.

Drama ito tungkol sa isang journalist/blogger na inabandona noon ng kanilang ina at lumaking hindi sumasang-ayon sa amang Senador (na dating kaibigan ni Marcos) at ng kapatid niyang Congressman (na may selos sa kanya).

Basically, kuwento siya ng isang dysfunctional political family at mas pinatindi ang tensyon ng murder-mystery subplot.

Kung paano naka-apekto ang political views niya sa pagkatao at sa relasyon niya sa  nobya’t kaibigan. Diyan umikot ang kuwento.  

Nagustuhan ko dito ‘yung konsepto ng ‘paano kung bilang isang pulitiko, ang no. 1 na detractor mo e kapamilya mo?’. Hanggang saan ang immunity niya? Ipagkakait mo ba sa kanya ang kapangyarihang maging ‘untouchable’ sa lipunan?  

Para kang nanood ng DVD commentary ng isang anti-government film kung saan napasadahan ang Martial Law, mga di kaaya-ayang ganap noong Marcos regime at ng kalechehan ng present administration. Para siyang isang political essay na magle-lecture sa’yo ng aftermath ng Marcos years sa isang political family na konektado sa kanila.    

Para siyang poetry in motion na tipong sinulat ng revolutionary poet na si Romulo Sandoval. Punumpuno ng angst.

Napakala-elegante ng pelikula! Mamahalin!

Ang mga characters sa kuwento, nagbabatuhan ng mga pang-intelihenteng dialogue.

Mayaman ito sa insights tungkol sa pulitika, prinsipyo, corruption, family, friendship at relationship.

Nakakasurpresa si Atom Araullo, napakahusay! Kung kakarerin lang niya ang pag-arte (na I’m sure, ito na ang una’t huli niyang pagtanggap ng acting role), maaaari siyang pumalit kay Joel Torre o Tommy Abuel. Kung isa lang akong actor, I would kill for Atom’s role. To-die-for ang role ni Kuya dito!

Ganundin si Max Collins, puwede siyang lumevel kay Iza Calzado sa aktingan. Pag magaling talaga ang director, ang starlet, nagiging aktres.   

Kung taga-production ka, isa itong pelikulang gugustuhin mong maikabit ang pangalan mo. Maipagmamalaki mo na kabilang ka sa produksiyon nito.

Latak man siya ng mga anti-Marcos films noon pero ang tema e hindi naluluma. Ganun pa rin ang mga kagaguhan sa gobyerno, pulitika at lipunan.

Maganda is an understatement. Mas akma ang salitang “makabuluhan” ang pelikulang ito.        

Kung hindi rin lang si Mike De Leon ang nag-helm nito, lalabas na pretentious ang pelikula.

CITIZEN JAKE is not a movie. It’s a film.

This is cinema.

Sana suportahan natin ang ganitong klaseng pinoy film.

Verdict:

Limang banga at isang masigabong palakpakan.

WITH HONORS

Napanood ko na yata ang pinaka-sensible na pelikulang na-encounter ko sa buhay ko...

Isang pelikula na nag-iwan sa akin ng malinaw na depinisyon ng salitang karangalan without being preachy. Idinaan sa ganda ng pagkakasulat ng characters at story.

WITH HONORS

May sense ang bawat characters. 
May sense ang story. 
May sense ang punto at mensahe ng movie. 
Punumpuno ng sense ang pelikula!

Bakit ngayon ko lang ito napanood?

At bakit ayon sa IMDB e hindi man lang ito na-nominate sa Oscars noong 1995?

Bakit hindi rin ito nag-uwi ng kahit na isang award man lang from any award-giving bodies?

Na-snubbed ito!

Nakakainis.

Best Picture material ito e. Napakaganda ng script.

Depiction ito ng tunay na buhay. Kupal. Mabangis. Walang patawad. Unfair. Makatotohanan. Matapat. Tulad ng karakter ni Joe Pesci. Walang pagkukunwari. Direct-to-the-point. Prangka.

Pero may puso at may sense. Parang 'yung pelikula mismo. May puso at may sense.

Malinaw na itinuro ng pelikula ang tunay na kahulugan ng dangal o karangalan.

Naiyak ako sa ganda at tuwa sa panonood nito. Lalong-lalo na nang magplay na ang theme song ng pelikula pag-roll ng end credits, ang I'll Remember ni Madonna. Nakakatindig-balahibo. 90s Nostalgia.

Pinakagusto ko ditong dialogue e 'yung sinabi ni Joe Pesci kay Jeffrey, 'yung kaisa-isang flatmate niya na ayaw sa kanya:

"You know why you hate me so much, Jeffrey? Because i look the way you feel."

Parang 'yan din ang gusto kong sabihin sa mga taong ayaw sa pagkatao ko.

Limang banga at isang split para sa makatuturang pelikulang ito.

KASAL

Next to Claudine Barretto, the actress that I admire the most na hindi nalalayo sa edad ko e si Bea Alonzo.

Simula nang mapanood ko siya sa The Mistress at nagalingan ako sa kanya, pinanood ko lahat ng mga past movies niya. At kapag may palabas siyang pelikula sa sinehan, pinipilahan ko talaga ito sa silverscreen. Kasi, hindi lang siya isang TV star, isa siyang Movie Queen! Siya ‘yung artistang kapag nagmo-moment sa eksena e hindi mo talaga bibitawan at mas prefer mong mapanood sa big screen kasi dun siya nababagay. Kahit nakikita mo siya araw-araw sa teleserye ng Kapamilya  sa telebisyon,  gugustuhin mo pa rin siyang mapanood sa sinehan. Bakit? Kasi alam mong may ibubuga pa siya at may ipapakita pa siyang mas bongga.

Kaya nang makita ko ang trailer nitong KASAL sa sinehan weeks ago, na-excite ako. I know, meron akong mapapanood na bonggang pelikula from Star Cinema.

At hindi nga ako nagkamali.

Here’s my take on Star Cinema’s Kasal…

(SPOILER ALERT)

Kuwento ito ng isang teacher (Bea Alonzo) na nakatakdang ikasal sa isang pulitiko (Paolo Avelino) kasabay nang pagtakbo ng binata bilang Mayor ng Cebu. In order for Paolo to lead the opinion polls, Bea suggested na ipagawa nila ang isang sirang bridge na matagal nang perwisyo sa mga residente doon. May significant past ang bridge kay Bea dahil dito siya unang nakatanggap ng marriage proposal sa ex-boyfriend niya noon (Derek Ramsey). Pumayag ang campaign manager ni Paolo (ang mega starlet na si Cris Villonco) sa suhestiyon ni Bea. Naghanap sila ng engineer na papayag na matapos ang proyekto sa anim na buwan. At ang nakuha nila ay si Derek.

Tanong ng bayan: Matutuloy pa ba ang kasal nina Bea at Paolo gayong nagbabalik si Derek at nakahandang i-win back ang dalaga? 

Kung inaakala mong ganun lang ka-simple ang plot, nagkakamali ka. Kasi may mga susulpot na mga interesting characters (tulad ni Ricky Davao sa isang papel na nabigyan niya ng hustisya at ang bitchesang si Kylie Versoza). Oo, hindi na uso si Maricar Reyes. Si Kylie na ang bagong kontrabidang ex/third-party ng Star Cinema.

But wait, there’s more… may pa-twister fries sa character ni Paolo na siguradong ikawiwindang mo. Oo, lulunukin mo ang isang bucket ng popcorn sa pa-revelation ng character niya. (Panoorin mo, baks!)

Bea Alonzo material ito. Perfect siya sa role. (huwag nang ipilit na mas bagay ito kay Barbie Imperial, parang awa mo na). May hustisya! Nag-shine siya sa mga dramatic highlights ng movie. Mapapapalakpak ka sa pagmumura ni Ate sa isang eksena!

May nabasa akong post ng isang movie reviewer dito sa FB kahapon na nagsasabing marami daw gustong puntahan ang kuwento. Marami daw gustong sabihin kaya binigyan niya ito ng negative rating.

Buti na lang at di ako naniwala sa kanya.

Kasi KASAL, for me, is a decent romantic drama, isang department na aminado akong mahina ako. Sumasakit ang ulo ko kapag ‘yan ang writing assignment ko. Dinudugo ang utak ko sa pagsusulat ng drama.   

Kaya nabilib ako sa writers nito. Saludo ako sa kanila.

Nagandahan ako sa pagkakasulat ng kuwento. Mula sa pulidong characters, backstory, at mga subplots na natahi nang ubod pino. Napakalinis ng script! Walang mga fillers lang. walang basurang eksena. Walang tapong tauhan.

The movie delivers.

Kung marami mang tinackle ang KASAL, about sexuality, acceptance, love, choices, politics… napanindigan ito ng pelikula.

Kung ano man ang pinakanagustuhan ko dito, aside sa napakagandang pagkakagamit ng bridge bilang metaphor sa istorya, ito ay ang mensahe ng pelikulang Love is a choice. You have the freedom na piliin kung sino ang gusto mong mahalin.

Nakadepende pa rin sa’yo bilang tao (sa moral judgment mo) kung magugustuhan mo at matatanggap ang punto o ang ending ng pelikula. Pero kung malawak ang pang-unawa mo sa mga bagay-bagay, watch this. Ma-appreciate mo siya.

Dahil sa pasilip ng puwet ni Paolo Avelino sa shower scene, ito ang verdict ko…

Rating: Apat na banga.

LOST IN SPACE (TV SERIES)

Nung mapanood ko ang trailer nitong LOST IN SPACE Netfflix TV series months ago, na-excite ako at automatic, napunta siya sa watchlist ko. Sa tulad ko kasing alien believer at sci-fi freak, havey sa akin ang concept nito: Isang pamilya na lulan ng spacecraft papauntang ibang mundo upang i-colonize ang ibang planeta. Na-fucked up ang kanilang paglalakabay at napunta sa isang dying planet. Paano sila makaka-survive?

Re-imagining ito ng 1965 American TV series na hindi ko na naabutan noon. Meaning, mas updated ang story at mas maganda ang CGI effects nitong 2018 version. So I was expecting na mas bongga itong bagong adaptation.

Pero I was quite disappointed.

Yung pilot episode niya, mahina. Walang kagat. Walang pasabog. Di tulad ng LOST TV series noong 2010 na pilot pa lang, glued na ako sa series.

Oo nga, impressive na ang CGI effects pero may kulang. Di ko ma-figure sa umpisa kung ano kaya pinagtiyagaan ko ito. Pinagbigyan ko siya until sa 4^th episode pumik-ap na siya sa akin.

Ito ay nang kapitan ko ang character ng schemerang si Dr. smith (played by Parker Posey), isang shady character who turned out to be a con artist na aksidente nilang nakasama sa voyage. Of all the goody characters, sa bitchesang kupal na ‘to pa ako na-hooked. Kasi mas interesting malaman ang backstory niya at kung ano pa ang masamang binabalak niya sa future episodes. Kaabang-abang ‘yung evil schemes ng punyetang babaeng ‘to.

Siya lang ang dahilan kaya pinagtiyagaan kong matapos itong Season 1. Kung wala siguro siya, matutulad ito sa mga series na hanggang season 1 lang ang itinagal ko (like Stranger Things, Orphan Black, Bates Hotel, etc). Ito ‘yung mga series na natabangan ako kaya binitawan ko na.

Ito kasing LOST IN SPACE, tanggalin mo lang ang sci-fi element at gawin mong ibang country ‘yung backdrop instead na outer space/ibang planeta e isa lamang itong family/adventure movie. Oo isa siyang Disney movie about sa pamilya na may problema ang mag-asawa at ganundin sa kanilang relasyon sa mga anak na ang paglilipat nila sa ibang bansa ang nakikita nilang magiging solusyon upang marestart muli sila. Kaso nagkaroon ng aberya sa paglilipat nila at nadisgrasya ang sinasakyan nilang eroplano at napunta sila sa isang isla. Kung paano sila makaka-survive at makakaalis sa isla ang aantabayanan mo kada episode. Sounds familiar ba? Para siyang nawawalang episode ng LOST 2010 TV series.  

Ganun siya kalabnaw. Content-wise, mababaw siya.

Kung tutuusin, ‘yung isang buong series e kakayaning ma-condensed sa isang episode na tatakbong Pilot or isang TV movie. Ini-stretched lang nila sa sampung episodes. Pinakapal.

Ganunpaman, ma-appreciate ito ng pamilya na mahilig sa Family Adventure movies at sa mga batang mahilig sa sci-fi/fantasy kasi may robot at alien creatures dito. Pambata siyang version ng PROMETHEUS.

Though entertaining pa rin siya, pero kung faney ka ng LOST 2010 TV series at ng BLACK MIRROR anthology, madi-disappoint ka dito. Hindi aalog ang utak mo. Walang ka-effort-effort na pag-isipan kung ano ang payoff ng cliffhanger ng episode sa susunod na kabanata. Mahuhulaan mo kaagad siya. Madali mo siyang masusundan.

Chopseuy ito ng sci-fi movies. Parang latak siya ng ALIENS, THE MARTIAN, STAR TREK at MAC & ME na ginawang isang bagong putahe. Binigyan mo ng bagong bihis ang isang lumang treatment. Ganun siya.

Walang bago.  

LOVE, SIMON

Just got home from watching LOVE, SIMON.

Natuwa ako sa napanood ko.

Isa itong light romantic, millennial, coming out teenage movie na ka-feels ng 80’s flick na SOME KIND OF WONDERFUL. Gay version ito nun. Luma-LOVE OF SIAM siya ng Thailand, only lighter.

Kuwento ng isang klosetang millennial na na-in love sa online friend rin niyang may kaparehong dilemma sa pamilya, mga kaibigan at lipunan. Yes, mga pamintang buo sila o ‘yung mga baklang hindi lantad (nagtatago) mga kilos lalaki pero pusong mannequin na natatakot na lumantad sa publiko ng kanilang tunay na pagkatao sa takot na baka hindi sila makatanggap ng kaaya-ayang treatment mula rito.

Life-affirming siya. Booster siya ng confidence para sa mga kapatid na nagbabalak nang mag-come out of the closet. Malinaw ang mensahe ng pelikula. Acceptance mula sa pamilya ang kailangan ng isang klosetang bakla, and everything will follow smoothly. Mas may baon na siyang tapang para sa mga hamon ng mapanghusgang lipunan.

Meron din siyang kilig factor.

Nirerekomenda ko ito sa mga paminta kong kaibigan, mga baklang hindi pa nakakapag-come-out at sa mga magulang na nakakaamoy at may suspetsang bakla ang anak nila.

Hindi ito kasingganda ng THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER. Wala pa ring makakatalo dun. Pero LOVE, SIMON is a sweet, uplifting tale of friendship on the verge of coming out (Gusto niyo ‘yun?!).

Basta, kung isa kang klosetang bakla, na gustong makanood ng pelikulang makaka-enlighten ng mga agam-agam sa magulo mong utak, panoorin mo ‘to. Lalabas ka sa sinehang relax at may ngiti sa iyong labi. Siguaradong makakarelate ka sa pinagdadaanang ka-shit-an dito ng bida. Ikaw na ikaw ‘to, mare! Pelikula mo ito!

Ultimate “coming out” movie. 😊

A QUIET PLACE

Nakaka-stress sa ganda ‘tong A QUIET PLACE. Nakakapanginig ng laman!

Kuwento ito ng isang pamilya na literal na namumuhay nang tahimik (hindi sila allowed gumawa ng ingay) upang makaiwas at hindi sila lusubin o kainin ng mga monsters na bulag sa paligid.

It’s a family drama with very minimal spoken dialogue (5% lang ng buong pelikula ang usapan). Halos lahat ng eksena e nuances, gestures at sign language lang ang way of communication lahat ng characters.

Very original ang concept. Isa akong horror fanatic, pero now ko lang ito napanood. Actually, sume-semi SIGNS siya ni M. Night Shyamalan. Gawin mo lang na sign language ang dialogue at itodo mo ‘yung level of suspense.

Horror/Thriller siya na halos nangyari sa iisang location. Think DON’T BREATH and 10 CLOVERFIELD LANE.

Family Drama na hinaluan mo ng creature at binudburan ng sandamakmak na suspense, ‘yun siya.

Yung tension ng ALIEN, PANIC ROOM at THE OTHERS pagsama-samahin mo, ganun ka-suspenseful ‘yung pelikula.

Finally, after A DEVIL WEARS PRADA, may nagustuhan ulit akong pelikula ni Emily Blunt. Disappointed ako sa THE ADJUSTMENT BUREAU at THE GIRL ON THE TRAIN niya e. At least, naka-hit siya ng maganda-gandang role this time.  

Kakabugin niya si Sheryl Cruz sa 90s movie na PAANO NA SA MUNDO NI JANET? sa husay ng pagsa-sign language niya dito.

Sa sobrang pagkahintakot ng mga moviegoers, tahimik lahat! Walang OA na sigawan. Nakisama lahat sa pinagdadaanan ng mga characters sa pelikula. Parang takot din silang gumawa ng ingay at lusubin ng monster.

Kung ayaw mong tumuklap ang mga mane mo o bumulwak ang mens mo, don’t watch this. Ayan, na-warningan na kita.

Lalabas kang naka-embossed ang buni mo sa sobrang pagkasindak. Kukumbulsyunin ka sa nerbiyos.

Kung mahilig ka sa creature movies, highly-recommended ko ito sa’yo.

Ito ang horror movie na hindi dapat palagpasin at pinanonood sa big screen.

Very satisfying.

Rating: Limang Banga    

GRAVE OF THE FIREFLIES

Itong Japanese animated film na ‘to e pinost ng isang baklang ka-FB ko the other day. Tapos, inulan ng magagandang comments from his FB friends. Na kesyo maganda daw, nakakaiyak nga lang.

Naintriga ako.

E nasa moda akong manood ng Japanese animation at drama-drama kagabi kaya dinownload ko sa torrent. Matagal-tagal na rin kasi akong nakanood ng Japanese animation. Last ko pa e ‘yung SPIRITED AWAY years ago.

Punyeta. Nalungkot ako after watching this 1988 film...

GRAVE OF THE FIREFLIES.

No, hindi ako naiyak. Na-contain ko naman ang luha ko. Pero parang sasabog sa kalungkutan ‘yung puso ko after the movie. Parang may pumiga o dumagan na mabigat na bagay sa dibdib ko. Yes, ambigat-bigat sa puso ng cartoons na ito. Yung lungkot na ka-level ng Japanese animated series noon na A DOG OF FLANDERS.

*Spoiler Alert.

Kuwento ito ng magkapatid (isang binatilyo at batang babae) sa Japan na namatayan ng ina at naghihintay sa ama nilang Navy noong panahon ng World War II. Tipong survival movie ito, kung saan, susubaybayan mo kung paano nila hinarap ang consequences ng giyera at pagiging ulila sa magulang. Walang matirhan. Walang pangkain. Oo, hanggang sa wala na silang ma-lafs. To the point na kinaskas na yelo, ibinilad na palaka’t toge na lang at pati holen ang ipinasok nila sa bibig nila to survive. Yung tipong magnanakaw si kuya ng mga gamit sa bahay-bahay habang nagtatago ‘yung mga residente sa mga bunker kasi binobomba ‘yung community. Ito ay upang meron siyang maipangka-kalakal at may pangkain sila ni bunso. Kinabog ang MGA BASANG SISIW. Kuwentong pang-MMK!

Para itong concept na common monologue sa acting workshop at nakikita nating ginagawa ng mga actors sa audition. ‘Yung darating ‘yung anak sa makeshift nilang bahay dala ang isang supot ng pancit at madadatnang malamig na bangkay na ang kanyang ina at magda-dialogue ito ng: “Nay, ito na po ang pancit. Kainin niyo na po at malamig na.” It turned out na namatay na pala sa gutom ang kanyang ina at hindi nakaabot ang malamig niyang pancit na nabili niya galing sa perang ninakaw. Ginawa lang na bunsong kapatid na babae si Nanay at binigyan ng magandang backstory na set sa panahon ng giyera.

No, hindi ito base sa ‘pancit concept’ na ‘yun pero katulad niya ito. Bagkus itong movie na ‘to, ayon sa Wikipedia e halaw sa 1967 short story ni Akiyuki Nosaka.

Kamukha pa ng bidang binatilyo dito si Matthia, ‘yung ka-love team ni Remi sa REMI: NOBODY’s GIRL noong 90s. Yung kauna-unahan kong na-crush-an na cartoon character! 

Ka-molda ito ng EMPIRE OF THE SUN ni Steven Spielberg. Ka-mood ng MALENA. Katipo rin ito ng na-semi-snubbed sa Oscars na 2007 film THE KITE RUNNER. Pare-parehong binatilyo ang main character at set ang kuwento sa kalagitnaan ng giyera.

Animated film nga lang.

Siguro kung ia-adapt ito sa live-action film, magandang material ito para kay Stephen Daldry (The Reader, The Hours). Siguradong makakapasok ito sa Oscars.

More than a war drama/survival flick, it’s a celebration of the human-spirit film. Yung kahit na malabo ang future ng war-torn na magkapatid, hindi sila nagpatalo hanggang sa pinakahuling hininga nila. Nakipaglaban sila sa buhay. Hanggang sa kamatayan. Even after death, hindi sila nagkahiwalay.

Pumasok ito sa Top 15 Favorite Animated Films ko along with THE PRINCE OF EGYPT, FROZEN, CORALINE, PARANORMAN, THE LITTLE MERMAID, FRANKENWEENIE, BALLERINA, SAUSAGE PARTY, TROLLS, RISE OF THE GUARDIANS (Jack Frost is <3 a="" at="" before="" christmas="" ga="" guardians:="" land="" legend="" nightmare="" of="" owls="" span="" style="mso-spacerun: yes;" the="" time="" zootopia.=""> 

            

Kung maawain kang tao, o may sobrang pagmamahal sa mga kapatid mo, o mahilig sa War movies, panoorin mo ito. Pero magtabi ka nga lang ng tissue. Siguradong maiiyak ka sa pagkahabag sa sinapit ng dalawang magkapatid dito. Yung sa sobrang awa mo, tipong nanaisin mong pumasok sa screen para magpaka-Vicky Morales ka at bigyan silang dalawa ng Puregold grocery showcase para mapakain. Tapos afterward, feeling mo Fairy Godmother ka kasi nakatulong ka sa dalawang ulila. Ganung pag-iinarte. Kapwa Ko, Mahal Ko ni Connie Angeles.