GIVE UP TOMORROW

Itong GIVE UP TOMORROW na 'to masyadong nag pa-precious bago ko napanood. Nung last week pa, sa kasikatan nito online dahil sa pelikula ng dalawang Viva starlets na JAKOLIN CUMS HOME, i tried to download it sa torrent. Kaso naputulan ako ng wi-fi two weeks ago. Pero kahit disconnected na ang braoadband ko, may data pa rin siyang enough pang-Facebook pero hindi pang-download ng torrent. Ganun kaluwag ang Converge ICT kaya sina-suggest ko ito sa mga naghahanap ng reliable broadband service. So tinyaga ko talagang i-download siya everytime na nag-o-online ako dito sa desktop. After 4 days, na-download ko na ang kaisa-isang file nito sa torrent. Nyeta, 'yung text captions e in Spanish! Hindi ko maintindihan e vital information 'yung mga nakasaad. So hindi ko na itinuloy.

Tapos, 'yung kumare ko at 'yung significant other ko e naka-chat ko about it. Nalaman kong uploaded naman pala sa Facebook at sa Youtube 'yung film.

So, kinapitan ko si GoSurf50 ng Globe at pinanood ko sa Youtube kani-kanina lang.

At finally, makaka-relate na rin ako sa hype niya online. Hindi pa naman gaanong laos e. Nagdaan pa lang ang flop na SONA ni PDuterts dahil sa hindi pasabog na cosplay costume ni Senator Nancy Binay. So nakahabol pa ako sa prusisyon.

Rewind tayo ng slight, naaalala ko itong Chiong case na ito noong 1997 e. 17 years old pa lang ako noon. Laman ito noon ng news palagi. At very vivid sa akin 'yung dramatization nito sa TV starring one of the ultimate starlets of the 90s, Ms. Jennifer Sevilla! Kung hindi ako nagkakamali, sa Magandang Gabi Bayan ito ipinalabas. O sa Calvento Files yata? Hindi sa Star Drama Theater Presents ha. Basta sa ABS-CBN ko ito napanood noon.

So basically, meron na akong alam sa istorya. Yung version ng Chiong Family.

Itong GIVE UP TOMORROW, mas nag-focus sa side ng prime suspect na si Paco.

At mas pinaniniwalaan ko ito.

Tulad ng nakararami, dama ko at malakas ang kutob kong inosente si Paco sa krimen. Ang tanong, may krimen nga ba?

Aside sa malabong circumstancial evidences at testimony laban sa pitong akusado, hindi convincing sa akin na sila ang mga tunay na salarin. Maliwanag pa sa noo ni Bruce Willis, na na-framed up lang sila. Idagdag mo pa ang over-acting performance ni Mrs. Chiong na Pume-Perla Bautista sa korte nang malaman na ang verdict ng judge na guilty diumano 'yung pitong suspect. At 'yung sister niyang Vumangie Labalan sa aktingan na nanapaw ng eksena! Wrong. Hindi pang golden buzzer 'yung performance niyo, mga Inday! Hindi ako na-convinced na totoo 'yung hinagpis ng ina na humihingi ng katarungan sa fake rape-murder ng anak. Kakainan lang kayo ng squid balls ni Jaclyn Jose sa Ma' Rosa. Ganun ang pang-best actress! Yung sa inyo, pang-starlet levels lang, hindi convincing.   

Faney ako ng mga mystery novels nina Earl Stanley Gardner (of Perry Mason mysteries) at ni Jonathan Kellerman noon e. Plus addict ako sa panonood ng crime stories sa Crime Channel sa SkyCable din noon bago ako lumipat sa Cignal Cable. Nagbababad ako buong madaling araw sa pagbi-binge-watching ng mga crime programs dun.

So, may teorya ako sa totoong istorya behind the Chiong Sisters. Ito siya, in bullets form:

-  Nang pinatawag si Mr. Chiong ng Congressional Committee on Dangerous Drugs to testify against sa boss niyang si Peter Lim na pinaghihinalaang druglord, pinakidnap ni Lim ang dalawang anak nitong dalaga. Ang layunin dito ng suspected druglord e to paralyze the integrity of Mr. Chiong. Para ma-disorient ito upang hindi makapag-testify against him.

- Then, merong kahabag-habag na inosenteng dalaga ang pina-gang rape ni Peter Lim sa mga minions niya, pinatay at hinulog sa bangin. Pinalabas na ito si Marijoy, 'yung isa sa dalaga. Para mabulabog ang Cebu at ma-divert sa iba ang atensiyon. And to sensationalize the case, in order to caught the interest of media, they selected and accused black sheeps of well-off families in Cebu. Mga binatang siga like Paco at drug users para mas maging kapani-paniwala ang ibabatong kaso.

(Sa totoo lang, kung isa lang 'tong English crime novel, magandang tutukan 'yung anggulo ng kawawang dalagang ito. Props siya sa isang pangmadiinang frame-up. Alamin ang backstory niya that led to her demise. Mas interesting ang istorya ng fake girl na ito kesa sa totoong Marijoy - na by the way, hawig ni Bea Saw, 'yung winner ng Pinoy Big Brother noon. Yung chinitang favorite 'pamparami sa cast' sa Star Cinema rom-com movies).

-  And Peter Lim instructed Mr. and Mrs. Chiong about the plan. Ang alas niya, nasa kanya 'yung dalawang anak ng mga ito. Blackmail kung blackmail ang labanan!

-  Kaya nag-enroll secretly sa acting classes si Mrs. Chiong at sinamahan siya ng sister niyang eksenadora to make her dramatic scenes convincing. E mumurahing acting workshop lang ang napasukan nila kaya epic fail.

- Habang umuusad ang kaso, dinadalaw-dalaw din nina Mr. and Mrs. Chiong ang mga anak sa isang hideout ni Peter Lim. Naghahatid sila ng Double Bart Burger sa dalawa from Burger Machine from time to time sa series of visits nila. Niregaluhan din nila ng tig-isang Tamagochi virtual pet toys at Brick Game ang mga anak to keep them busy while away from home. Oo, very 90s ang teorya ko kaya may support ng reference from that period to make it believable.

  

- So nilabas lahat ng mag-asawa ang kanilang powers at connections para mapakulong ang pitong inosenteng binata. Siyempre, with the financial help of Peter Lim.

- Nang mahatulan na ang mga pobreng binata ng life sentence, saka naman pinalaya ni Peter Lim ang dalawang dalaga. (sa mga recent pictures na nag-surface online kamakailan, hindi mo maikakailang sila talaga 'yun e)

- Nagpapalit ng pangalan ang dalawang dalaga at hindi naging visible sa public sa mga sumunod na taon after the conviction of the so-called Chiong 7. Tinapos nila ang Super Mario Bros 3 sa loob ng kuwarto sa loob ng maraming taon. Oo, inachieved nila 'yun.

   

- Nagserved ang pitong binata sa pamumuno ng chubby ngunit poging espanyol na si Paco sa bilibid ng maraming taon sa kasalanang hindi naman nila ginawa.

- Ang ending nga, gumawa ng documentary ang kamag-anakang filmmaker si Paco (na after so many years e hindi man lang pumayat) to air their version of the story.

THE END. Yan ang wild theory ko.

Kung ano ang sinasaluduhan ko sa documentary (na by the way e pinroduced pala ni Ramona Diaz who directed one of my favorite docufilms, IMELDA), ito ay ang epektibong ipinakita sa atin na makakapitan natin ang pag-asa (yes, si HOPE) kung may resilience sa family at faith sa Diyos.

Gusto niyo ba 'yun?! (i-Google mo na ang meaning ng resilience)

Ang documentary na ito ay eye-opener na hindi makatwiran ang justice system natin. Kung isa lang akong lawmaker sa kasalukuyang panahon, magpapasa ako ng batas na magkaroon ng DNA profile ang bawat filipino. Oo DNA database na katulad sa ibang bansa. Para kung may rape case, aalamin lang 'yung DNA thru sperm sa keps ng babae at ima-match siya sa database. Siguradong, huli na kaagad ang rapist pag may nagmatch. Mas madali 'yun kesa sa investigation. Kaso mukhang sa mga mayayamang bansa lang yata applicable 'to. Ipambibigas na lang ng mga Pinoy ang budgey para dito, sabi ni Juana Change.

Kung ako sa Viva Films, magpo-produced ako ulit ng pelikula about this para makabawi. Pero this time, version na ni Paco. Mas magpo-focus sa pitong akusadong binata at pamilya ng binata.

Jaime Fabregas bilang ama ni Paco (Oo, dahil siya pa rin ang favorite Spanish-looking pinoy actor sa Philippine movies)

Helen Gamboa bilang ina ni Paco (gawa nang hindi naman nangangailangan ng dramatic highlights ang role at hindi naman eksenadora si Mother, so puwede na ito)

Lana Asanin bilang sister ni Paco (Oo, resurrection niya ito. Pasabog na comeback! Its time para ipamalas niya ang kanyang acting prowess, if meron man)

At ang gaganap na Paco (lalayo pa ba tayo?) ay walang iba kundi si John Regala. Chos! Kafez na kafez niya talaga, aminin mo? Kaso medyo thunders na si Kuya John.

  

Siyempre, mas millennials dapat at mas slimmer.

My choice is Mark Neumann.

At ang kukumpleto sa pitong binata to attract gay audience ay sina: Boom Labrusca, Marco Gumabao, Kiko Estrada, Joseph Marco, Juancho Trivino at ang magbabalik-pelikulang si Wowie De Guzman. Para mabuhayan naman ng dugo ang natutulog na Universal motion dancers fans noong 90s. Pakonsolasyon na lang sa 90s kids, 'di ba?

Siyempre sa papel na Marijoy ('yung di gaanong kagandahan at di rin naman kachakahan), perfect si Maine Mendoza! Yun ay kung ipahiram siya ng Eat Bulaga.

At dapat idirek na 'to ng Ultimate Massacre Director na si Carlo J. Caparas, noh. Oo, ibabalik niya ang Massacre Movies! At ito ang comeback picture niya para ma-redeem naman niya ang sarili at hindi na almahan ng mga artists ang National Artist Award niya sa susunod na pagkakataon.

BILLIONAIRE BOYS CLUB

Dahil maagang nagising (na once in a blue moon lang mangyari), pagdiskitahan natin 'tong pelikulang BILLIONAIRE BOYS CLUB.

Kuwento ito ng dalawang magkaibigang yayamanin sa Los Angeles noong dekada-otsenta na nagplanong mas yumaman sa pamamagitan ng Pyramid Scheme kaya nagrecruit sila ng kapwa-yayamaning mga otoko. Sa simula, success ang negosyo. Until ma-fucked up ang lahat nang mapatay nila ang investor nila who happened to be a con artist o propesyunal na manggagancho. Finish na.

Based daw ito sa tunay na buhay. At set noong 1980s.

Pero never kong na-feel ang 80s atmosphere or mood sa pelikula. Aside from malalaking TV monitor at lumang telepono na ginamit na props/set dress sa mga eksena, wala na akong nakitang significant remnant ng 1980s sa pelikula. Yun lang talaga sa pagkakaalala ko. Pati hairdos, wardrobe, etc, puwedeng pumasang 90s or 2000s.  Nagkulang ang art department. Kulang sa research ang production design! 

Pati music scoring, hindi ko naramdaman ang 80s! Again, puwedeng 90s or millennials song ang peg.

E napaka-critical pa naman ng mood sa isang period film. Kung hindi mo maramdaman na nandun ka mismo nung panahong 'yun, para kang si Sisa na naghahanap kina Crispin at Basilio. Maliligaw ka.  

At sa casting, ha. Hilaw sina Ansel Elgort at Taron Egerton sa mga roles na natoka sa kanila. Akting na akting, hindi natural na lumalabas. Parang Aljur Abrenica lang sa GMA noon bago siya humusay sa ABS. Eye candy, check. Arte, kahoy. Para bang kalalabas lang nila sa acting workshop at ito ang culminating film nila. Kabisado ang mga dialogue, nakadeliver sa hinihingi ng eksena, pero walang lalim. Nao-off ako sa ilang eksena nila. Ang awkward. Mas bagay ito kina Jesse Eisenberg at kay Daniel Radcliffe. Sila ang nakikita ko sa roles ng dalawa.

Mukhang in-achieved lang ng casting director 'yung dalawang guwapong aktor para sa baklang direktor niya for their movie e. Kung uso din ba ang ganitong sistema sa Hollywood? Aba, malay ko.

Buti na lang at napakahusay ni Kevin Spacey, ang gumanap na Investor/Con Artist at naiangat niya sa pagkabano 'yung dalawa. 

Slight boring siya for a crime film na dapat e nag-e-escalate ang tension tulad ng A SIMPLE PLAN at ng FARGO man lang. 

Para ka lang nanood ng TV movie sa Hallmark channel or special presentation ng any Crime channel sa cable na biglang may lalabas na text sa ending, isang paragraph kung ano na ang kinahinatnan ng kaso. 

Ito 'yung isa sa mga pelikulang kapag napanood mo, madali mong makakalimutan in just a few years. Yung mapapaisip ka kung napanood mo na ba 'yun kapag narinig mo 'yung title or napag-usapan niyo ng mga kaibigan mong film buff. 

Forgettable siya.

Hindi ako nagsisisi na tatlong beses akong naihi sa sinehan at dalawang beses halos nakaidlip.

VERDICT:

Dalawang banga at isang sorry sa beshie kong nagyaya sa aking panoorin ito gawa nang sobrang krass niya si Ansel Elgort. Sensya na, di ko talaga bet 'yung movie ng ultimate krass mo.

MAMMA MIA! HERE WE GO AGAIN

Mga Lolas and Thunder Titas, super havs ang part 2 ng MAMMA MIA.

Para sa inyo talaga 'tong musical na 'to! Hinaluan lang ng mga isinalpak na mga bata-batang artista to blend a youthful vibe para sa millennials audience.

(SPOILER ALERT)

Hanggang pag-uwi, tawang-tawa pa rin kami ng friend ko sa mga eksena ni CHER kung saan halatang lutung-luto sa Botox si Ninang bago sumabak sa shoot. Mukha na siyang Goldfish habang nagbabato ng linya! Papasa siyang Ivy Violan impersonator sa Kalokalike ng It's Showtime. Or younger version ni Madam Auring. Wa kems.

Ang pasabog na arrival ni Ninang CHER na parang sementado ang fezlak na mapupunit kapag na-stress at ang buhok na kumabog sa hairstyle ni TIna Paner noong 80s ng mukhang BRATZ na si Tanya (played by Christine Baranski) na hindi nabago after ilang dekada na ang nakalipas ang dalawa lang sa tatlong pasabog ng movie.

Ang pangatlo?

Ang musical number ng DANCING QUEEN!!!

Panalo! Tumindig talaga ang balahibo ko nang kantahin na 'yun. Yung song na 'yun kasi ang pinaka-inabangan ko sa movie e. It's my ultimate favorite Abba song!

Sa tatlong highlights pa lang na 'yan, masaya na ang pelikula.

Ay correction pala, sobrang saya na ng pelikula.

Slight bothered lang ako sa dalawang bagay:

Una, halos hindi na recognizable si Amanda Seyfried sa new look niya. Nawala na ang bilugan niyang mukha at doll-eyes. Numipis ang  mukha ng gagah at medyo lumiit din ang mga mata. Nagmukha tuloy siyang haggard at tuyot na fucking doll. Mukhang pati siya e nag-undergo ng Botox corrective procedure before sumalang sa shoot. Sayang, kasi 'yun ang signature looks niya e. Dun na siya minahal ng tao e.

Pangalawa, 'yung sa FERNANDO musical number ni CHER. Yung bumababa siya ng hagdan mula sa roofdeck, nakakakaba. Para mong pinanonood ang lola mong mag-isang bumababa ng hagdan. Yung parang ineestima mo kung kakayanin pa ba ng paa niya. May takot kang baka tumupi ang tuhod ni Lola!

Other than those two, it's a fun movie. Very entertaining siya. Mapapaindak ka at sasabayan mo talaga kapag alam mo ang kanta.

Kung Abba fan ka like me, huwag mo 'tong palalampasin! Uuwi kang may bitbit na ngiti sa labi.

Nirerekomenda ko rin itong movie na 'to sa mga millennials na pang-movie treat/bonding niyo with your Moms, Titas, mga beki Titos and most specially, sa inyong mga Lolas.

Promise, mag-eenjoy sila.

  

VERDICT:

Apat na banga at isang injection sa face mula sa cosmetic surgeon na nag-Botox sa mukha ni Cher.         

Pasensiya na sa poster na in-attached ko ha. Yan lang kasi ang maayos na na-download kong available sa Google, gawa nang naka-data lang ako. Pero hindi ganyan kalungkot ang movie. Super saya niya! 

THE BOY WHO COULD FLY

May napanood akong 80's drama film (hindi ko kasi madistinguished kung romantic fantasy ba siya o family/friendship movie, kaya drama na lang) na sobra kong nagustuhan. Nasurpresa ako ng 1986 American film na 'to. Not so popular film siya noong 1980s. Hindi siya kasing-well known ng Date With An Angel, NeverEnding Story, Mac & Me or ng Sixteen Candles. Narinig niyo na ba itong THE BOY WHO COULD FLY?

Kasi ako, lately ko lang siya nadiscover nang ipost siya ng isang member ng 80s Kids Group na pina-follow ko. E sa tulad kong laman ng Video Shops noong 80s to 90s, ngayon ko lang siya narinig. So it caught my interest and downloaded it ura-urada sa torrent.

Kuwento ito ng mag-iina na lumipat ng bagong bahay matapos mamatayan ng ama. Naging kapitbahay nila ang isang autistic teenage boy na naniniwalang siya diumano e nakakalilipad. Ano ang common denominator sa dalagang anak ng bagong lipat at ng autistic boy? Pareho silang namatayan ng magulang. Ang parents ni boy, sa plane crash. Si dalaga, dahil sa suicide.

Naging magkaibigan sila. At di nila namamalayan na nagkakatulungan sila maka-cope-up sa lungkot ng pagkamatay ng kani-kanilang mga magulang.

Paano kung magkadevelopan sila? Autistic na lalaki magugustuhan ba ng isang magandang babae?

And totoo ba ang ilusyon ni boy na nakakalipad siya?

Siyempre, 'yan ang tanong na sasagutin ng pelikula at hindi ng spoiler-free kong hanash.

Tulad ng nabanggit ko kanina, hindi ko mawari kung saan ko ika-categorize 'yung movie. Romantic fantasy ba, family or friendship movie? Nandun kasi ang lahat ng elements na 'yan sa pelikula. Matagumpay na nagblend. Walang sapawang naganap. Tamang-tamang timpla.

Siguro kaya din ito hindi gaanong pumatok noong 80s, ang dating sa audience e kinulang sa maraming aspeto 'yung movie. Hindi tumodo sa fantasy, hindi rin tumodo sa drama. Lalung-lalo pa at hindi rin tumodo sa romance. Timplado ba.  

Yun kaya ang 'magic' ng pelikula. Yung pagiging simple nito. Payak na storyline, not-so-known actors (except for Bonnie Bedella, ang favorite leading lady ng mga hollywood action stars noong late 80s to early 90s) at hindi sumikat na theme song (ever heard of the song Walkin' On Air by Stephen Bishop? Malamang, never pa. First time ko rin 'yung narinig e).

Sa tulad kong hindi dumadaan ang isang araw na hindi nakakanood ng isang pelikula ('yung kating-kating makakita ng moving images sa screen), nakalma ang mind ko after watching this film. Kung naghahanap ka ng pelikulang hahatak sa'yo sa gravity at baka masyado ka nang nao-overwhelmed sa pinanonood mo sa ouetr sapce, watch this. Perfect film ito na pambarag sa pagkalunod mo sa blockbuster/disaster movies, indies, foreign or mindfuck films. Para kang nakalaklak ng anti-depressant pill at makakalma ang pagiging hyper mo sa pagiging movie addict kapag napanood mo 'to.

Naibalik niya ako sa pagkabata. Yung feels na first time kong nakanood ng fantasy,  teenage romance, childhood movie  or ng magandang family drama. Nostalgia. 80s na 80s feels! Simpleng story, pero na-appreciate ko siya nang bongga! Kung napaangat ang puwet mo nang makita mong lumipad si Superman o ang bisikleta lulan si ET noong 1980s, may ganun ding moment in time kang mapapala dito. Promise!

May 'magic' ang pelikula!

Malinaw pa sa tiles ng lababo ng CR niyong naitawid ang lesson ng movie sa ending: "Anything is possible if you really try."

Nakaka-uplift ng spirit, 'di ba?!                                                                            

VERDICT:

Perfect na sana e kaso apat at kalahating banga lang kasi hindi pa rin naibabalik ng bakla sa Tulfo 'yung tam_d ng boylet.