ANG BABAENG ALLERGIC SA WIFI

Bilang suporta sa pelikulang pilipino, everytime na merong Pinoy Film Festival (na mostly e mga indie film fest), pinipilit kong makanood kahit isa man lang sa mga pelikulang nakalahok. Kung merong budget, nakakadalawa o tatlo ako. At nangyayari 'yan kapag panahon lang ng MMFF kung saan may drama ang awards night. Pero hanggang ganun lang ang kaya kong panoorin, tatlo. Hindi ako karerista ng mga film fest. Hindi ko isinasabuhay ang festival. Tama na ang mahapyawan sila ng munting kontribusyon ng Legit Na Starlet sa pamamagitan ng panonood ng kahit isa man lang pelikula sa fest. Masyadong precious ang oras ng beking daming hanash, noh.

This time, gawa nang dalawa sa kasamahan ko sa work ang part ng production team behind ANG BABAENG ALLERGIC SA WIFI, isa sa mga pelikulang kalahok sa ongoing Pista Ng Pelikulang Pilipino, e pinanood ko ito kanina.

Ang goal ko? Para malait ko silang dalawa at may topic kaming pagtatawanan sa next brainstorming session/meeting namin.

Disappointed ako. Bakit?

Kasi nagustuhan ko 'yung pelikula. Sa katunayan, ito so far, ang pinakanagustuhan kong pinoy romantic movie of 2018. To think na lagpas-kalahating taon na ang nagdaan ha.

Hindi ako mahilig sa romantic movies e. In order for you to take me to watch a romantic film with you sa sinehan, dapat krass ko muna ang bidang lalaki (Ex. Cutting Edge; Everything, Everything). Dapat sa trailer pa lang, nakikitaan ko na ng chemistry 'yung dalawang bida. At dapat sa trailer pa lang, kikiligin na ako.    

    

Dito sa ANG BABAENG ALLERGIC SA WIFI, nakita ko 'yun. Krass ko 'yung bidang lalaki (Jameson Blake) at kinilig ako sa trailer pa lang.

Ang hindi ko lang inakala, maka-crush-an ko rin 'yung bidang babae after watching the film. Oo, si Sue Ramirez na ang bago kong girl crush. Imo-monitor ko ang susunod nitong mga pelikula. She's a sweetheart! Ang cute-cute niya! Napakaganda ng mata. Parang buhay na manika. She's so charming. Tama ang character description niya sa movie, mukha siyang anime. Naalala ko sa kanya si Phoebe Cates. Ganung levels. Vavaeng-vavae.

Opening credits pa lang, naramdaman ko nang magugustuhan ko 'yung movie. Road scene. Light at hindi tight ang eksena. Rom-com feels.

Yung mood na ganun e nagpatuloy hanggang sa magplanong maghiganti ng bidang babae sa La Traidora niyang BFF, ang starlet na si Malak So. Sandali. Bida ng romantic movie, vindictive? I smell something fishy sa tinatakbo ng kuwento ha. Bumigat nang slight.

Pero later on, nabawi naman sa story 'yung paghihiganti nang mabigyan ng forgivable na dahilan at nabigyan ng magandang ikot sa script. Ito ay nang magfocus sa love story ng dalawang bida ang kuwento. At 'yung eksenang 'yun sa telepono na gawa sa lata at sinulid... Potah. Bumulwak ang mens ko sa kilig!

So back sa smooth na daan ang kuwento. Nagkaroon ng unti-unting realization si bidang babae na napapamahal na siya kay guy dahil mas may time at effort ito sa kanya kesa sa boyfriend niya. Habang si guy naman ay mas napapamahal na kay girl pero hindi pa rin niya maamin ang secret love niya dito sa takot na ma-reject siya nito at baka malaman ng kapatid niya na boyfriend ni girl. Lumalalim ang love story. Kiligan. Kiko Matos dramatic highlights. Kingkingan.

Sa tulad kong old soul at lone wolf, napapangiti ako sa mga eksena kung saan nakikita ko ang old typewriter (naabutan ko ito), tape recorder, board games, etc. Remnants ng 90s era. Bigla kong naalala 'yung kabataan ko. Yung road trip at exploration ng probinsiya with your friends, check na check sa akin 'yan. Iniimagine kong ako 'yung bidang babae sa mga eksenang 'yun.

Hanggang sa last part ng movie. Kung saan, nagimbal ako sa pa-ending ni Mayora. Hindi ko kinaya. Tumulo ang luha ng Legit Na Starlet. Naiyak ako! Kung bakit, 'yan ang dapat mong malaman pag pinanood mo ang pelikula.

Kung boy ka, parang first time mong nakaranas ng pag-ibig sa pinanood mo. Ganung pakiramdam. Sasamahan ka nitong mag-explore ng first love mo. For me, it's refreshing, in the sense na sa lahat ng pinoy romantic movies na napanood ko this year, ito ang kaaya-aya at believable na lengguwahe ng mga kabataan. Hindi pilit na nagpapakilig o nagpapa-drama ('yung mahugot). Timplado lang.

At napaka-glossy ng movie! Ang linis-linis. Pang middle-class millennials.

Ganito 'yung pelikulang ine-expect kong mapanood kina JoshLia o Kathniel pero most of the time, i ended-up disapponted sa sobrang pagkapilita corrales ng complicated plot na parang nag-i-struggle na lumayo sa ibang romantic movies. Dito sa ANG BABAENG ALLERGIC SA WIFI, nagpresent sila ng payak na kuwento na may puso. Ganun kasimple. Wala nang severe hugotan moments na parang 'yun ang binayaran ng moviegoers sa sinehan, ang makarinig ng hugot monologue mula sa mga bida.

Story first, before linyahang hugotan. Yan ang bentahe ng movie. Yung magandang story.

Sa lahat ng pelikula ni Direk Jun Lana, ito ang pinakanagustuhan ko. Sa BWAKAW, nalungkot ako at natakot tumanda. Sa BARBER'S TALES, sumakit ang ulo ko dahil sa migraine attacks kaya 'di ko tinapos sa sinehan. Sa DIE BEAUTIFUL (Ang pelikula kung saan lahat ng pantasya ng isang bakla ay nagkatotoo), ang dami kong isyu at katanungan after the movie. Pero dito, plantsado lahat ng characterization at story. Hindi ka maguguluhan. Bago mag-roll ang end credits, ang mga tanong mo sa kuwento, nasagot na lahat sa pelikula. Wala nang pa-open/ended or subjective endings. Kung ano ang inexpect ko sa trailer, 'yun ang nasaksihan ko sa pelikula.

                                                                                                                             

Kung gusto niyong kiligin at maiyak, well-recommended ko sa inyo 'to, mga mamsh at paps. Watch it this week sa ongoing Pista Ng Pelikulang Pilipino.

 Para siyang romantic movie based sa novel ni NIcholas Sparks. Ganung feels.

VERDICT:

Apat na banga at isang pares ng gagumbilyang mata ni Sue Ramirez.