BUYBUST

Totoo ang hype sa BUYBUST movie ni Erik Matti.

Ang angas ng pelikula!

Kuwento ito ng anti-drug enforcement agency dito sa Pilipinas na nagsagawa ng paglusob sa isang squatter's area sa Manila upang dakpin ang isang druglord doon. Kung paano sila makakalabas ng buhay sa loob ng lugar kung saan pinamumugaran ng mga taong halang ang kaluluwa't normal na ang pagpatay, 'yun ang buong pelikula.

Pinakanagustuhan ko sa movie e ang grit nito. Napakadumi ng texture nito. Nakatulong ang cinematography na parang ambience ng beerhouse gamit ang tama ng iba't ibang kulay ng ilaw. Matagumpay na na-execute ng pelikula ang pagmi-mix ng color temperatures. Nakatulong ang ulan (ang basang kapaligiran) at ilang pagkislap ng kuryente sa milieu na slum area. Epektibo 'yung mga 'yun at na-achieve ang cinematic effect.

Naalala ko tuloy 'yung Brazilian film na CIDADE DE DEUS (CITY OF GOD) na after watching it, pakiramdam ko hindi na ako safe sa community na tinitirhan ko. Same mood and grit.

Sa tulad kong nakaranas nang maging parte ng film production, alam kong sobrang hirap ng dinanas ng mga tao behind the production of this film. Batid kong nahirapan silang i-mount o i-orchestrate ang mga blockings ng crowd sa mga eksena sa squatter's area. Pero na-achieved nila ito.    

Mukhang malaki ring impluwensiya kay Direk Erik Matti si Quentin Tarantino at ilang Korean crime filmmakers sa sandamakmak na violence ng pelikulang ito. Kung sa ON THE JOB niya noon e dumanak ng dugo, dito sa BUYBUST, umulan ng dugo! At kung 'yung ON THE JOB e pinalakpakan ko, dito pati paa ko tumaas sa sobrang pagka-satisfied ko sa panonood. This, for me, is Erik Matti's magnum opus.

Though mahilig siyang gumawa ng horror movies, pang-crime movies siya! He should make more socially-relevant action/crime movies. Na-master na niya ito e. Mukhang dito siya kumportable. Maliwanag ang statement niya bilang filmmaker sa pinupunto ng mga socially-conscious movies niya.

Though, hindi na bago ang concept nitong BUYBUST na parang tinweak lang 'yung Indonesian action film na THE RAID at binago ang milieu at lead characters. Instead na sa building ang ganap, sa squatter's area. At instead na lalaki, ginawang babae ang protagonist. Tapos, hinaluan lang ng social issue.

Pero sinira nito ang tropes ng Pinoy Action movies noon:

Unang-una, babae ang bida. At dahil babae ang bida, walang leading lady na bold star or aging dramatic actress na kailangan ng comeback project.

Pangalawa, walang kangkangan o pasilip ng utong ng leading lady na bold star.

Pangatlo, walang mga bumabox-type na lumang kotseng pinasasabog.

Pang-apat, walang abandoned building na kuta ng mga sindikato.

Pang-lima, walang nanay or lola na pipiliting magpapasuko sa bida sa kapulisan. Walang ganung pampadagdag-eksena.

Pang-anim, walang bigote ang mga bida at kontrabida.

Ito ang KITA KITA ng Pinoy Action movies. Binasag nito ang kabaduyan ng pelikulang Aksiyon.

Yun lang, it's a near perfect pinoy action movie sana kung hindi lang sa isang eksenang very pinoy:

Sa ending, dumating ang mga pulis. Pero walang wang-wang sound effect.

Kung ako si Anne Curtis, iiyak ako after watching this film. Napanood ko na kung gaano kalayo ang iginaling ko sa pag-arte mula sa isang banong inggliserang Prinsesa sa Magic Kingdom. Ito ang pelikulang maipagmamalaki ko hanggang sa pagtanda ko.

Sobrang sulit ang bayad. Effortan at huwag palampasin.

VERDICT:

Apat at kalahating banga lang. Near perfect na nga sana kaso hindi man lang nagpakita ng abs ang bortang si Brandon Vera. Nakakabitin.