Hindi ako nagka-interes na panoorin ‘yung The Unmarried Wife kasi base sa trailer niya, walang bago akong nakita. At saka, feeling ko, hindi nito mapapantayan ang ultimate favorite kong kabet-movie, ang No Other Woman.
Pero dala ng pang-eengganyo ng isang kaibigan na panoorin ko kaya kanina e pinanood ko na.
At nagustuhan ko siya. Mas maganda ‘yung movie kesa sa trailer. Mukhang hindi inilabas ng Star Cinema sa trailer ang lahat ng malulutong na dialogue at mga supporting characters kasi giveaway na rin ‘yon sa takbo ng kuwento.
(SPOILER ALERT)
Para siyang pelikula ni Maricel Soriano or ni Zsa Zsa Padilla o ni Maricel Laxa noon sa Regal Films. Yung mga melodrama noong 80s at 90s na sa pagrolyo ng ending credits e patutunugin ‘yung tagalog theme song ng movie. Ganung vibe!
Pinakapaborito ko ito sa lahat ng pelikula ni Angelica Panganiban. Siya ‘yung tipo ng babae na sa isang sulimpat lang niya, e makikita mong may binabalak o pinaplano pa rin siyang hindi maganda laban sa’yo. Restraint acting ang pinakita niya dito. Yung tipong mararamdaman mo sa buong pelikula ‘yung kinikimkim niyang sama ng loob. Si Maricel Soriano lang noon ang nakikita kong artistang kaya ‘yung ganoong atake. Yung tipong kung makatingin ay hindi padadaig kahit kanino.
Kumbaga, kilay pa lang niya e nagsasabi na ng “Hindi kita mapapatawad.” kaya hindi mo mabibitawan ang mga eksena niya.
Tamang-tama ang timpla ng buong pelikula. Hindi kulang. Hindi sobra.
Malulutong na dialogue. Check!
Sampalan. Check!
Flooring (‘yung subtle na paglulupasay ni Angelica sa floor habang humahagulgol). Check!
Basagan ng gamit (dalawang beses na nagbasag ng bote si Angelica sa buong pelikula). Check!
Iyakan. Check!
Confrontation scenes (pero hindi nagsampalan, nagpalitan lang ng maanghang na kudaan). Check!
Bagong interpretasyon ng infidelity movie. Check!
Binaligtad ng writer ‘yung sitwasyon: What if sa half ng movie e ‘yung legal wife e maging kabit sa relasyon ng iba? Makakarelate ba siya sa pakiramdam ng mga naging kabit ng asawa niya? Paano niya haharapin ang scenario?
At ang pinakanagustuhan ko sa story e ‘yung eksenang pagka-kapatawaran between Angelica and Denise Laurel at between Angelica and Dingdong sa ending.
At least, may remorse!
Kasi ayan naman ang dahilan kaya nagkakaroon ng broken family e, matataas na pride sa panig ng mga babae. Once nahuli na nilang nangbabae ang mga asawa nila, kesehodang maglumuhod pa si lalaki sa paghingi ng sorry, hindi nila binibigyan ng second chance.
At dahil ‘yan sa taas ng pride.
Kaya kahit kailan ay hindi nalaos ang infidelity movies dahil sa dami ng babaeng nakakarelate sa story, ‘yung mga babaeng ang tataas ng pride.
At ‘yun ang itinuturo ng pelikulang ito, ang babaan ang pride alang-alang sa anak, sa relasyon at sa pamilya.
Yung iba kasing babae d’yan, mahuli lang ng isang beses ‘yung karelasyon nila na nambabae, hindi lang keps ang sinasarado, e pati isip at puso, kinakandado. Wala sa bokabularyo ang salitang “kapatawaran”. Adulterer deserves second chances. Kung mahal mo pa, bigyan mo ng pagkakataon na bumawi at magbago.
Kaya sa mga babae diyan na nakaranas na ng pangangaliwa ng asawa, para sa inyo ito. Makakarelate kayo dito. Habulin niyo sa sinehan bukas, mukhang magse-second week ito sa dami ng nanood na mga madir kanina kasama ang kanilang mga asawa.
Para sa mga becoming “ahas” or ‘yung mga napipintong homewrecker, watch niyo na rin ‘to at (medyo pahaging lang) parang nanood kayo ng film version ng manual na “How Not To Be A Bes”.
At para rin ito sa mga lalaki diyang nangaliwa ng asawa. Tuturuan kayo ni Dingdong Dantes dito kung paano ma-win back para mapatawad ng inyong legal wife.
Iyon ay sa pamamagitan ng salitang 'effort'.
#TheUnmarriedWife
Year 1990 nang manalo si Lea Salonga ng Olivier at Tony awards para sa Miss Saigon. Big deal ito para sa ating mga Pinoy na pride-hungry. At isa itong international recognition sa galing ng isang pinoy sa larangan ng performance arts. 10 years old pa lamang ako noon at nasa elementary so wala akong pake sa ganyang awards-awards. Kiber. Hindi ko pa ma-appreciate ang musical stage plays or ang teatro. Mas inaabangan ko pa ang mananalo sa Oscars! I prefer movies over theater.
Hanggang sa years after e nakabili ako ng DVD ng performance movie ng Cats The Musical at Rent sa bangketa. Nagustuhan ko ito. At naghagilap ako ng performance movie rin ng Miss Saigon. Gusto kong malaman kung gaano ba kagaling si Lea Salonga dun kaya siya nanalo. Kaso wala pa daw silang copy nun. Kaya nagtiyaga na lang akong panuorin sa Youtube ‘yung mga video clips ng segments ng Miss Saigon. Paputul-putol lang ang mga recorded clips show sa Youtube, hindi ko pa rin makuha ang kuwento ng buo.
Hanggang sa nagkaroon nga ng Philippine staging ang Miss Saigon some years back with Lea reprising her role as Kim. Siyempre na-excite ako noon until nalaman ko ang presyo ng ticket. Ang mahal, libo! Hindi keri ng lola mo. So never akong nakanood ng kahit isa man lang na live performance nito dito sa Pinas.
So dumating ang 2016 at nabalitaan kong ipalalabas daw ang 25th Anniversary Performance sa piling sinehan sa Metro Manila. At very affordable ang ticket price! Kaya di ko ito pinalampas pa. Kanina ay nanood ako sa SM Megamall with a friend.
Tama ang hype simula nung pagkabata ko. Napakaganda pala nitong musical stage play na ito! Tragic love story siya na punumpuno ng emosyon, nagsusumabog sa tensiyon. Ngayon lang ulit ako nanood sa sinehan na bigla na lang tumulo ang luha ko after ng palabas. Much more siguro kung live staging pa ‘yung napanood ko.
Napakasuwerte ng mga nakanood ng Miss Saigon noong si Lea Salonga pa ang gumaganap na Kim. Nakakainggit kayo!
Kahit hindi na siya ang bagong Kim ay siya pa rin ang nai-imagine kong gumaganap dito.
Pinakapaborito kong eksena e ‘yung flashbacks ng paghihiwalay nina Kim at ni Chris. Ito ‘yung dumating ‘yung helicopter para kunin ‘yung mga sundalo at umandar palayo, leaving Kim behind. Winner!
Nadagdagan na naman ang bucket list ko.
Kailangan kong makanood sa Broadway or sa West End ng re-staging ng Miss Saigon! Kailangan ko itong ma-experience sa buhay ko!
#TheHeatIsOnInSaigon
Simula nang patayin ni Negan si Glenn Rhee sa The Walking Dead, parang pumusyaw ang mundo ko. Sobra akong na-down. Kaya ang ginawa ko, nag-download ako ng sandamakmak na gay films tapos pinanood ko ulit ang mga pelikulang nagpatawa sa akin like Priscilla Queen of the Desert, The Birdcage at Mrs. Doubtfire para manumbalik ang galak sa puso ko. Pero ganun pa rin ang level of sadness ko, lugmok pa rin.
I tried to watch a horror movie three days ago (OUIJA) para mapagtakpan sana ng takot ang kalungkutan ko pero nadagdagan pa ito ng disappointment kasi para lang akong nanood ng episode ng Oka Tokat. Hindi man lang ako natakot sa movie na ‘yun.
So sabi ko baka superhero movie ang magpapalipad pataas ng self-esteem ko kaya pinanood ko ang Doctor Strange nung isang araw. Pero naalog ang utak ko. Anlakas maka-Inception mashed-up with The Matrix! Nagpanic ang brain cells ko sa pag-iintindi ng plot/story.
Kaya sabi ko baka itong fantasy movie na A Monster Calls ang magpapawala ng nalulumbay kong puso. Punyeta, namatayan ng ina ‘yung bida sa ending. Napaiyak ako sa lungkot ng pelikula. Nadagdagan ang level of anxiety ko sa film na ‘yun.
So naisip ko, ano kayang pelikula ang magpapataob sa depression ko? Sana dumating na bago akong tuluyang mabaliw.
Buti na lang, nang lumabas ako kaninang tanghali ng bahay para kumain ng lunch e nakita ko ang dalawa kong pinsan na balikbayan at nag-invite manood ng sine. Dahil never akong tumanggi sa panonood ng pelikula, sumama ako.
Sa Bonifacio High Street kami pumunta para ma-experience daw nila ang 4DX. Wala ang pelikulang Max Steel doon na gustong mapanood ng pinsan ko kaya Trolls ang pinili namin, gawa ng napanood ko na rin ‘yung Doctor Strange at A Monster Calls na palabas din duon.
Super nag-enjoy ako sa panonood!
Natawa ako at nakisabay sa mga cover ng songs sa musical animated film na ito lalung-lalo na ‘yung kinanta ng mga bida ‘yung Sound of Silence at True Colors! Tawang-tawa ako dun sa mala-Bakekang na character na may Cinderella twist, si Bridget.
Next to Frozen, ito ang pinakanagustuhan kong animated musical.
Imagine, after naming manood, nang papunta ako sa CR para jumingle e nadatnan ko yung takilyera ng sinehan na sumasayaw na mala-Beyonce , sinasabayan ‘yung song sa closing credit ng movie. Natigilan lang nung nakita ako. At nang pumasok naman ako sa CR e nagkakantahan ‘yung mga bata sa loob habang umiihi. Nag-enjoy ang mga moviegoers!
Tungkol ang story ng movie sa mga Trolls, na tumatakas sa mga Bergens, na ang trato sa kanila ay mga pagkain, kinakain sila para maging happy. Sa buhay ko, hindi ko na kailangang kumain ng Trolls, kailangan ko lang pala silang mapanood para masiyahan. Napaka entertaining niya!
Highly-recommended ito sa mga magulang na gustong ma-enjoy di lang ng mga anak nila ang pinanood na movie kundi pati nila mismo.
Para akong nainjectionan ng Extra Joss accentuated with ecstasy after ko ‘tong mapanood.
Imagine, itong mga sarat ang ilong na Trolls lang ang magpapanumbalik ng galak sa puso ko.
Excited kong pinanood sa sinehan sa first day of showing nito.
At sobra akong nadismaya!
Mas maganda ‘yung book kesa sa movie!
Bukod sa setting, meron ding mga minor na details na binago sa film adaptation. Pero hindi lang dun pumalpak ang director, kundi dun sa flow ng kuwento mismo. Kulang sa mystery! Walang ka-suspense suspense! Hindi pasabog ang killer reveal! Walang shock factor! Ang boring ng movie. Sayang ‘yung material. Hinusayan pa naman ni Emily Blunt ‘yung role bilang si Rachel Watson, ‘yung diborsiyadang alcoholic. Kitang-kita mo sa mga mata niya ang pag-asam with that “mano-nominate ako sa Oscar” look. Pero fail ‘yung buong pelikula. Hindi nila nabigyang hustisya ang ganda ng novel.
Very disappointing ‘yung film. Pero ‘yung book, the best!
Nakakaloka 'tong Sausage Party!
Riotiously funny siya!
Di pa siya showing dito sa Pinas. Wala pang release date. Na-download ko lang siya sa torrent.
(Spoiler Alert!)
Kuwento ito ng mga pagkain sa loob ng grocery store na inaasam na ma-pick up sila ng mga taong mamimili (whom they consider Gods) at makapunta nga sa tinatawag nilang "great beyond". Ang hindi nila alam e kapag nabili na sila at naiuwi sa bahay e kakainin lang sila. Na 'yun ang kapalaran nila.
Para itong R-rated comedy na ginawang cartoons! Adult humor.
Sa 3rd-act ba naman ng film, after nilang manalo against sa mga tao e biglang nag-orgy 'yung mga grocery items! Gangbang kung gangbang talaga! Fuckfest!
Tawang-tawa ako dito sa karakter na lesbiyanang tacos. Nilapa 'yung keps ni hotdog bun! Hahaha.
Kung nao-offend ka sa mga sex jokes or racism, hindi ito para sa'yo. Dahil bastos ang animated film na 'to, saan ka ba naman nakakita ng cartoon character na nagsasalita ng word na "fucking, fuck, etc".
Pero kung dig mo ang mga offensive humor like me, highly-recommended ko ito sa'yo!
Plus, very original ang premise niya.
Note: Hindi 'to pambata!
4 stars out of 5.
Mataas ang expectation ko sa pelikulang Pamilya Ordinaryo ni Eduardo Roy Jr. Kasi, alam kong mas hihigitan niya ang previous films niyang Bahay Bata at Quick Change. At hindi niya ako na-disappoint. Isa rin ako sa mga nakipalakpak sa pagtatapos ng pelikula.
Akala ko, sa pelikulang Ma’Rosa ni Direk Brillante Mendoza lamang ako huling papalakpak sa isang poverty porn film, ‘yun pala e pati dito sa Pamilya Ordinaryo rin. Humilera ang pelikula sa mataas na bar na itinaguyod ni Direk Brillante pagdating sa socio-realist films sa Pinas.
Kuwento ito ng teenage parents na nakatira sa lansangan at naging biktima ng baby-snatching incident. Kung paano nila hinarap ang mga araw matapos makuhaan ng sanggol na anak ang core ng pelikula.
Hindi pretentious ang kuwento. Totoong-totoo. Well-researched ang milieu at mga characters. Mapapasabi ka sa sarili mong ‘Meron akong kakilalang ganyang pamilya’. Kilalang-kilala mo sila kasi naka-encounter ka na ng ganung mga klaseng tao. Sila ang pangkaraniwang pamilya na matatagpuan mo sa mga kalsada.
Ito ang salamin ng generic Filipino family.
Mapupurga ka sa dami ng murahan dito. E bakit hindi? Yun naman ang reyalidad. Dahil sa sobrang kahirapan ng buhay e normal na ang makarinig ng murahan sa kalsada.
Ang kaibahan lang nito sa ilang pinoy poverty films, hindi masakit sa mata ang camera works ng cinematographer dito. Pero kahit malinis ang cinematography, naroon pa rin ang grit. Magaspang pa rin ang texture nito kesehodang maayos ang pagkakailaw ng mga eksena sa kalsada at maganda ang pagkaka-color grading. Marahil, nakatulong dito ang look ng mag-asawang bida na sobrang dugyot na dugyot kung titignan mo.
Ang pinaka-surpresa ng pelikulang ito ay ang napakahusay na pagganap ni Hasmine Killip. She’s a diamond in the rough. Saan galing ang babaeng ito? Napaka-natural na aktres! Reminds me of Ana Capri during her heyday. At hinaluan pa ng isang mahusay ding support niya na si Ronwaldo Martin na natural na natural ang pagganap.
Above all else, ang magic ng pelikulang ito ay ‘yung story niya. I was moved by it. Lalo na siguro ‘yung merong mga anak. Makakarelate kayo sa emotional and physical struggle ng dalawang batang magulang sa paghahanap ng kinidnap nilang anak.
Sa Pamilya Ordinaryo, ang battle at pursuit ng mga batang magulang na sina Hasmine at Ronwaldo sa paghahanap ng kinidnap nilang anak ay metaphor na kasinghirap solusyunan ang kahirapan sa Pinas.
Ang maitim na utong ni Hasmine sa breast exposure niya dito ang nagsisignify ng estado ng pamilyang Pilipino. Maitim, walang liwanag.
At nakakadistract lang sa panonood e ‘yung mga eksenang nakabukol ang hinaharap ni Ronwaldo Martin. Nawawalan tuloy ako ng focus sa eksena.
My best actress for Cinemalaya 2016 is Hasmine Killip!
Sa mga film enthusiasts dyan like me, habulin niyo sa selected theaters. Hindi kayo magsisisi.
#Cinemalaya2016
Tama ang hype. Maganda nga ang Stranger Things!
Para kang nanood ng 80s sci-fi movie na ginawang television series. Or para siyang sinulat ni Stephen King. Or para siyang serialized episode ng Amazing Stories noong 90s.
80s and 90s kid will surely enjoy watching it. Ibabalik niya kayo sa childhood memories niyo lalung-lalo na at makikita niyo ulit dito ang 90s crush ng bayan na si Winona Ryder.
Pinakapaborito kong character dito e si Dustin, 'yung toothless nerd. He's funny and cute.
Tulad ng paborito kong Lost at The Walking Dead series, isang upuan ko lang tinapos ang Season 1. Hitik sa mga cliffhanger! Excited na ako sa Second Season. Cant wait.
Sana gumawa rin ang TV networks natin ng sci-fi series. Or i-reboot nila 'yung Dayuhan noon. Naalala ko, sinubaybayan ko 'yun nung bata ako. Ako lang ba dito ang may recollection ng teleseryeng 'yun?
#Eleven #StrangerThings
