EERIE

Kay tagal kong naghintay ng Pinoy horror movie na magpapapikit sa akin sa isang eksena sa loob ng sinehan dahil sa sobrang takot. Finally, dumating na siya.

In recent years, nagawa ito sa akin ng FENG SHUI.

At ngayon nga, nitong EERIE.

Bilang isang certified horror aficionado, meron akong iniidolong mga pinoy horror directors.

Sina Peque Gallaga, Lore Reyes at Erik Matti, part sila ng childhood ko. Dahil sa mga obra nila, mas tumindi at napanatili ang pagiging horror fanatic ko.

Nang medyo tumanda-tanda na ako, enter Yam Laranas.

Recently, pumasok rin sa radar ko si Jerrold Tarog because of Punerarya episode ng SRR at ng Iza Calzado-starrer niyang BLISS.

Welcome MIKHAIL RED sa elite circle! (Meganun?!)

Sila ang mga tinuturing kong directors na faithful sa pinoy horror genre. Alam na alam nila ang pinasok at ginagawa nila. 
Ninanamnam nila ang craft nila kaya nakaka-deliver sila.

Now, my take on EERIE:

(SPOILER ALERT!)

Kuwento ito ng isang guidance conselor sa isang school kung saan sunud-sunod ang suicide na kaganapan ng mga estudyante. Dahil sa kakayahan niyang makakita ng multo, ita-try niya itong ma-solved sa pamamagitan ng pakikipag-usap sa mga ito.

Bakit?

Upang ma-redeem ang sarili niya sa pagkamatay ng kanyang kapatid because of suicide noon na hindi niya na-prevent.

Fragile woman. Haunted place. Vengeful Ghost. Mystery-solving.

Tama. Asian Horror formula.

Para siyang pelikula nina Hideo Nakata (RINGU at DARK WATER) at ng Pang Brothers (THE EYE series).

Unsettling ang atmosphere niya. I was expecting a slow-burn horror movie based sa trailer.

Pero hindi e, from start to finish, agitated na agitated ako sa upuan. Yung kumukulo 'yung dugo ko sa sobrang kaba. Pinaghalong takot at kilabot. Patindi nang patindi ang tension na nararamdaman ko sa pag-unfold ng susunod na eksena. Intense siya! Yung konti na lang e magpapakawala na ako ng mahabang tili kapag may pusang itim na tumalon kay Charo Santos para kalmutin ang nunal niya sa mukha. Yung napapapikit ako kapag may sumusulpot na multo. Yung natatakot akong maihi at pumunta sa CR mag-isa dahil baka sundan ako ng starlet na gumanap na multo.

Ganun. Makapanindig-balahibo ang mga jumpscares niya!

Na-miss ko 'yung ganung feeling e. I was in elementary pa nang huli kong maranasan 'yun sa SHAKE, RATTLE and ROLL 2.

Oh, well. Ako lang 'to ha. Kaya iniiwasan kong manood ng ghost movie, kasi super affected talaga ako sa multo-multo na 'yan. Kahit nga sa old pinoy comedy movies noon na may eksenang biglang susulpot 'yung multo sa screen, kinatatakutan ko. Or sa mga Halloween episodes na lang ng Magandang Gabi Bayan ni Noli De Castro rin noon, hindi ko kinakaya 'yung mga ghost segments nila. May phobia ako sa multo. Yan ang prank na kapag ginawa sa akin ng isang kaibigan e hinding-hindi ko talaga siya mapapatawad.

Nari-retain kasi sa memory ko 'yung mga eksena, lalung-lalo na 'yung hitsura ng multo. nagiging photographic memory at nagmimistula siyang flashes sa buong buhay ko. Madalas, lumalabas pa siya kapag mag-isa lang ako or kapag madilim.

Dito sa EERIE, nanghilakbot ako sa isang eksenang hinahatak ni Charo Santos 'yung lubid sa cubicle to reveal 'yung naka-hanged na school girl. Nakakakilabot 'yun.

Taena, isang buwan 'yun na mananatilling vivid sa memory ko bago mawala.

Anyways, kung sino man ang naka-scout ng location ng movie, napakahusay mo. Amperfect ng school sa kuwento.

Parang ganito ko nakikita ang scenario kung paano nag-materialize 'tong movie na 'to e:

Nalaman ni Charo Santos na may pelikula sa Netflix si Mikhail Red. Gusto ng lola mong magkaroon ng streaming movie rin sa Netflix kung saan isa siya sa bida. Kaya't kinontak niya si director at hiningan ng concept para sa kanila ni Bea Alonzo. Mainstream horror, ghost story, sabi ni Charo.

Si Mikhail Red, kasama ng kanyang dalawang co-writers, nagbasa ng Philippine Ghost Stories. Nakapili sila ng magandang kuwentong itu-tweak at pakakapalin.

Sinulat nila ang sequence treatment at pinabasa kay Madam Charo. Revise. Bigyan niyo kami ng magandang eksena ni Bea, 'yung nasa iisang kuwarto lang kami, utos ni Charo.

Second revision. Pinasa.

Wala tayong handle? tanong ni Charo.

Third revision. Ang mga writers nag-incorporate ng 'pambubully sa school". Pinasa ulit.

Masyadong mababaw. Dapat 'yung substancial, sagot ni Charo.

Fourth revision. Sinalpak ng mga writers ang anggulong 'suppression' from catholic school, peers, family, etc. Pinasa ulit nila.

Ipasok niyo sa kuwento si Jake Cuenca, pa-birthday ko sa manager niya, dagdag na hirit ni Charo.

After fifth revision, approved!

Original Title: PHILIPPINE GHOST STORIES The Movie

Change the title, make it eerie, huling utos ni Charo.

Tsaran... EERIE!

There are horror cliches: nagpakamatay na school girl, haunted school, mga multong lumuluha ng dugo at ang mga naka-Chin Chun Zu sa puting mukha ng mga multo. Pero hindi ito annoying.

Bakit?

Kasi effective pa rin siya.

Hindi ito 'yung tipong loud and effects-heavy hollywood horror movie. O nagpapaka-modang "Big Horror Movie Ito" na mala Chito Rono. Walang kagaguhang ganun.

Simply, it's a polished and pretty decent ghost movie that will give you sleepless nights. Gusto niyo ba 'yun?!

Ito 'yung mga pelikulang perfect para sa mga bagong magjowa. Gugustuhin ito ng mga lalaking may bagong girlfriend kasi panigurado, ipagsisiksikan ng mga nobya nila ang mga katawan nito sa kanila sa sobrang takot. Si girlfriend, mafi-fingger nang wala sa oras sa loob ng sinehan.

Happy pepe. Palakpak betlog.

VERDICT:

Apat at kalahating banga!

At ang nunal ni Madam Charo na hindi naglakad na parang garapata sa buong pelikula.

PANSAMANTAGAL

Sa totoo lang, mas nag-enjoy pa akong panoorin 'tong PANSAMANTAGAL kesa sa ULAN.

Hindi ko sinasabing mas maganda 'to kesa sa pelikula ni Nadine Lustre ha.

Take ko lang 'to.

Bakit?

Kasi ito 'yung klase ng pelikulang sa sobrang payak ng kuwento, sasabay ka sa agos at magiging tahimik, maayos ang paglalakbay mo hanggang sa matapos.

Yung hindi ka pag-iisipin ng malalim.

Yung tipong hindi ka makakapag-comment ng "nakadagdag pa 'to sa iniisip ko".

(SPOILER ALERT!)

Two major lead plus 3 supporting characters na halos nangyari sa iisang lokasyon lang ang kuwento.

Parang GMA Telesine lang noon.

Hindi mo kailangang maging deep para magustuhan ang pelikula.

Wala ngang bago.

Luma na ang mga characters. Isang writer, kerida at babaeng virgin, pinagsama-sama mo sa iisang resort. Batuhan ng mga hugot sa pinagdaraanan nila sa buhay.

Tapos, sa ending reflections sa buhay, ganyan.

Kung mas na-flesh-out nga lang 'yung kuwento, tapos palitan mo ng mas batang artista yung mga bida (hindi sa hindi bagay kina Gelli, Bayani at DJ Chacha 'yung mga role - they performed well pa nga - just to add millennial vibe ba), salpakan mo ng theme song ni Moira, gawin mong si Antonette Jadaone ang direktor at iprodyus ito ng Star Cinema, mas maganda na ito kesa sa ULAN.

Maaaring pumantay pa nga ito sa mga romantic movies ni Jason Paul Laxamana.

Kung old soul ka, writer or mahilig sa beach, maa-appreciate mo ang pelikula.

May sundot din ito sa puso. Mapapatawa at mapapangiti ka rin sa ilang eksena. Aliw ang batuhan ng linya.

But don't expect too much.

Nonetheless, it's a pretty decent romantic movie. Malinis ang pagkakagawa. Di naman masasayang ang bayad mo.

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang hindi mawala-walang "malaking titi" sa dialogue ng mga bida. As in, 'yun parati ang punchline ng mga eksena. Na-fixate yata sa humor na 'yun ang writer, hindi niya talaga mapakawalan.

#Pansamantagal

LAST FOOL SHOW Showing on APRIL 10, 2019!

Here's the official poster of Last Fool Show, starring Arci Muñoz and JM De Guzman.

Written and Directed by Eduardo Roy Jr.

In cinemas April 10!

ULAN

Kahapon, sinimulan ko ang pagsusulat ng script for Maynila episode. After ng three sequences, nahirapan na akong umaarangkada't magpatuloy. Para akong nawalan ng gasolina at drive sa pagratrat ng mga letra.

Alam ko na, hindi ako recharged.

Matagal-tagal na kasi akong hindi nakakanood ng sine. Lagpas two months na. Last ko pa e 'yung AURORA.

E isa 'yun sa routine bago ako makapagsulat. Kailangan ko ng cinema house ambience para lumabas ang creative juices ko sa katawan. Nare-revitalize ako kapag nakakarinig ng Dolby Surround Sound o dubbed conversation ng mga artista, nakakakita ng opening billboard/end credit rolls at ng moving images sa big screen. I love watching movies.

Kasalanan 'to ni Netflix e. Simula nang mag-subscribe ako sa Netflix,  tinamad na akong mag-effort mag-ayos at dumayo ng sinehan para manood ng pelikula. Dami ko nang napalagpas na pelikula sa sinehan sa first quarter ng taon. Napagkait na ang first-day movie watching experience sa akin. Nakakakuha pa naman ako ng certain high kapag ganun.

So, tumingin ako ng bagong pelikulang palabas diyan sa Robinson's Forum (na 5 minutes bus ride away lang from my place). Buti naman at natapos na ang Captain Marvel Film Festival.

Siyet, may ULAN ni Nadine Lustre.

E nandun si Marco Gumabao!

15 minutes later, nasa bus na ako papuntang Forum.

Enough of this pautot-pasakalye. Namnamin na natin ang pelikula.

(SPOILER ALERT, mga mumsh)

High concept ito. Meaning, sa isang pangungusap, kuha mo na ang kuwento. Tungkol ito sa isang dalagang binabase ang pag-ibig sa ulan at tikbalang, picky kaya't kadalasan e nauuwi sa failed relationship ang love life niya, na nang matagpuan na ang lalaking mamahalin niya, nalaman niyang ito'y isang seminarista.

TOINK.

Bagung-bago ba?

Oo, seminarista. Love versus religion eklatinang bargain.

I swear, gusto kong batuhin ng hawak kong Gong Cha Milk Tea 'yung big screen sa inis ng pa-twist.

It's a big let-down sa tulad kong sucker for movie twists.

Nagsimula ng tahimik ang pelikula... payak na payak. Walang pasabog. Pumik-ap lang siya sa akin nang lumabas na si Marco Gumabao.

Then, nakipaghiwalay si Marco kay Nadine sa kuwento. So, fly na rin ang character ni Marco sa pelikula.

Enter Carlo Aquino.

I was waiting for a pay-off sa character ni Carlo. Sana siya na lang 'yung kababatang mabait kay Nadine sa flashbacks. Why? Yun ang expected sa romantic movie. Somewhat connected ang leading man sa past ng bidang babae. Kilig factor 'yun. Magugustuhan 'yun ng romantic moviegoers.

Pero, walis. Di pinuntahan ng writer. Pinagdamot sa audience.

Pero, huwag ka. Aside lang sa cliche na gay bestfriend character sa pelikula, this romantic movie is quite commendable.

Hindi siya pang-Star Cinema. Nope, hinding-hindi ito ipo-produce ng Star Cinema.

Kung mababasa ni Antonette Jadaone or Dan Villegas ang script nito, sigurado akong kakainan lang nila 'to ng butong pakwan sa conference table at hindi magkakainteres na idirek.

Kakaiba siya.

Parang pinagsulat o pinagdirek mo si Alvin Yapan ng mainstream romance movie. Ganyan. Pa-deep at may element ng folklore.

Tikbalang, besh.

TIKBALANG!

Yun na nga, halos batuhin ko 'yung screen ng milk tea sa walis na twist/revelation sa character ni Carlo.

Nakakayamot.

Pero nang patapos na ang pelikula, nakabawi siya sa ending. Nailiko niya ako. Nadeceived niya akong nakanood ako ng disenteng romantic movie.

Bakit?

Aside sa polished editing, cinematography (Neil Daza, ladies and gentlemen) at directing... havs sa akin 'yung final frame!

E pinakaimportante talaga sa akin ng final frame kapag nanonood ako ng isang movie kasi ito ang pinakahuling mari-retain sa memory ko. Kadalasan, 35% ng ikagaganda ng isang pelikula, para sa akin, naka-base sa final sequence/frame.

Ang pinakanagustuhan ko dito, 'yung allegory ng ulan o bagyo sa luha ng nabigong pag-ibig at 'yung premise sana nitong "matutuloy ang pag-iibigan kahit tumutol ang langit" na hindi natuloy.

Winner 'yun.

Over-all, may sundot sa puso ang pelikula.

Huwag asahan ang kiligan moments kasi kinulang ito doon. Mukhang hilaw pa si Nadine Lustre na humiwalay sa JADINE at magsolo. Kasi kailangan pa rin niya si James Reid sa eksena para mag-shine.

Hindi ko naman masasabing pangit ang movie, hindi ko lang siya panlasa. Para akong nagbasa ng magandang romantic novel or poem pero Philippine Ghost Stories ang hanap ko. Gets mo ba?

Pero itong ULAN, refreshing. Nag-ambag siya ng bago sa lamesa. Kaya hindi nasayang 'yung effort at pera ko sa panonood.

Ang bago dito, ang pag-incorporate ng element ng magic realism sa kuwento. Bihirang-bihira 'yan sa pinoy mainstream romantic movies.

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang hindi lumabas na frontal ng tikbalang na inasahan ko pa man din.

CAPERNAUM

Naging pink na naman ang utong ko sa napanood na magandang pelikula.

Correction, napakagandang pelikula.

Itong Lebanese film na CAPERNAUM na kapapasok lang sa Top 10 List ko ng Favorite Foreign-Language Films.

Ito dapat ang nag-uwi ng Best Foreign-Language Film award nitong nakaraang Oscars e. Hindi 'yung overrated na ROMA. Palagay ko isang utot lang ang naging lamang ng Alfonso Cuaron film sa kanya.

Nung napanood ko pa lang 'yung trailer nito last quarter of 2018, alam ko nang magugustuhan ko 'yung pelikula e. Kasi naka-sensed ako ng CHILDREN OF HEAVEN at THE KITE RUNNER vibes sa nakita kong mga eksena. Akala ko rin tungkol sa children of war-torn Syria ang kuwento. Hindi pala. Though somewhat naidugtong nang bahagya sa kasalukuyang Syrian war yung kuwento, pero hindi ito naka-focus sa giyera. Giyera sa kahirapan ang tema nito. Poverty porn! Slums, child labor, syndicate, illegal immigrant, prison... Lahat 'yan napasadahan ng pelikula

(SPOILER ALERT)

Tungkol ito sa batang lalaki na nagsampa ng kaso laban sa mga pabayang magulang niya.

Bakit?

Tinatamad akong ikuwento 'yung detalye pero sulit ang mapapanood mo. Yun ang pelikula told in flashbacks.

At saka para manamnam mo ang pelikula, dedma na sa pa-buod. Wa na sa ganung palabok.

It reminded me of CENTRAL STATION at CINEMA PARADISO kung saan ang bidang batang lalaki, bukod sa napakahusay umarte, e charming. Yung perfect siya sa role. Yung wala ka nang ibang artistang nakikita pang gaganap sa role. Yung maiiba ang timpla kapag hindi siya ang gumanap. Oo ganun ka-crucial ang pagka-cast sa batang lalaki.

Unang frame pa lang niya, mararamdaman mo na kaagad 'yung pinagdaraanan niya. Consistent 'yun sa buong pelikula. Damang-dama ko ang "pasan ko ang daigdig" moment ng karakter niya. Ganun ang ka-effective ang bagets! Yung sulimpat pa lang niya, parang nagsasabi ng "Putang-in@ng kahirapan 'to." Na alam niyang hindi na gaganda pa ang buhay niya. Na trapped na siya sa sitwasyon ng paghihirap.

Gustung-gusto ko talaga 'yung mga pelikulang tulad nito. Yung nakasentro sa bidang pinakakawalan ng writer at hindi ginagawang tutang naka-kadena. Yung may sariling desisyon tapos susundan at susubaybayan mo kung paano siya makaka-survive sa mga kakaharaping problema. Yung hindi plant-offs, insidente, twist o pa-big reveal 'yung magpapa-move ng istorya. Yung aandar 'yung kuwento dahil sa mga desisyon niya sa buhay. Character-driven ba tawag dun? Basta, 'yung hindi ginagawang hawak ng writer 'yung kahahantungan ng character. Yung may sariling buhay 'yung bida. Kung di mo ma-gets, bahala ka. Wala akong pakialam sa'yo. Mas mahalaga pa ang engagement ni Joyce Ching kesa sa opinyon mo, noh.

Tuwang-tuwa din ako sa eksenang tumanggi 'yung batang magpahawak sa isang pedophile na bakla. Yung binantaan niya itong "Subukan mong hawakan ako" or words to that effect. At least, malinaw ang stand ng writer o director dito na hindi lang prostitusyon ang means of survival ng mga mahihirap. Na kahit mahirap ka lang, puwede mong hindi pasukin ang pagbebenta ng katawan o magpa-corrupt sa iba kahit alam mong mapagkakakitaan mo ito. May dignidad ang batang bida. Nagustuhan ko 'yun.

Bago din sa akin 'yung set-up ng ibang eksena dito. Ngayon ko lang napanood 'yung build-up na itinago nila ng kapatid niyang babae 'yung pagkakaroon nito ng menstruation para hindi muna ito i-collateral ng mga magulang sa anak ng landlord nila. Winner 'yun.

Pinaka-favorite ko rin dito 'yung eksenang ginawang make-shift stroller ng batang bida 'yung skateboard na may nakapatong na malaking kaldero tapos hatak-hatak niya sa highway. Ito 'yung naging official poster ng pelikula. Palagay ko, 'yun din ang nagdala ng pelikula sa Oscars. Napa-split ang mane ko dun.

Ang pinakanagustuhan ko sa pelikula e ang napakalinaw nitong mensahe na nasagap ko at tumagos sa puso ko: be a responsible parent.

Maging gabay sa anak niyo lalung-lalo na pagdating sa aspetong moralidad. Huwag nang magluwal ng sanggol sa mundo kung hindi naman maaalagaan o mapapalaki ng tama 'yung bata. Huwag pagkaitan ng magandang buhay ang anak na ipinangak niyo sa mundong ibabaw.

Mas malinaw pa sa nota ng jowa mong afam ang mensaheng 'yan ng movie.

Siyempre, 'yung final frame ang pinalakpakan ko sa pelikula. Palagay ko rin, ito ang nagpanalo ng Jury Prize sa Cannes at nagpa-nerbiyos kay Alfonso Cuaron.

Kung napanood ko lang 'to sa big screen, mapapaiyak talaga ako sa ganda.

VERDICT:

Apat at kalahating banga! Kulang ng kalahati dahil nakulangan ako sa scoring ng movie. Pero nonetheless, it's a near-perfect film. Mas maganda pa ito kesa sa PATIKIM NG PINYA.

ISN'T IT ROMANTIC

Sa lahat ng mga may problema dyan, stressed or lungkot-lungkutan mode, treat yourself...

Watch this Netflix movie, ISN'T IT ROMANTIC!

Nakakawala ng problema!

Sumalpok lang si Rebel Wilson sa poste ng subway tapos paggising niya, napunta na sa mundo ng romantic comedy ang buhay niya.

Ganun kababaw pero magbibigay sa inyo ng aliw at magandang pampalipas oras.

Mapapangiti ang mga pepe niyo! PROMISE! Walang keme.

Para kang nai-injectionan ng happy pill after watching this movie.

Nakaka-refresh!

Well-recommended ko 'to sa mga friends kong mahihilig sa romantic movies, hopeless romantic at yung dig na dig ang 80s at 90s music.

Pambarag din ito sa mga pa-deep at cerebral movies na napanood niyo.

Paminsan-minsan, kailangan niyo ding magpaka-shallow.

Para sa inyo ito!

Believe me, ma-appreciate niyo 'yung movie.

VERDICT:

Apat na banga!

ROMA

Last week ko pa 'to napanood e. Wala talaga akong balak na gawan ng hanash 'tong ROMA ni Alfonso Cuaron. Pero dahil matagal-tagal na rin akong walang entry sa movie blog ko, sige pagdiskitahan ko na.

Yun na nga, wala nga ako talagang balak gumawa ng eme-emeng rebyu nito.

Bakit?

Kasi after ng nakakaengganyong pagrerekomenda ng mga kaibigan ko na panoorin ko ito, na mostly mga artists (writers, directors, etc) pa man din at puring-puri sa pelikula, quite disappointed ako.

Hindi ko siya nagustuhan.

Maganda siya, oo. Pero hindi naman ako na-blown away sa ganda levels. Nakapanood naman ako ng mga foreign-language films na napa-split talaga ako nang mag-roll ang end credits sa ganda.

Like 'yung A SEPARATION, MALENA, CENTRAL STATION, CHILDREN OF HEAVEN, Y TU MAMA TAMBIEN at AMOUR. Lahat 'yan pinalakpakan ko after ng final scene. Mga pelikulang hindi lang nagpakiliti ng imahinasyon ko kundi nagpakirot pa ng puso ko. Ganyan.

Pero itong ROMA, walang extra special.

Underwhelming pa nga.

To think na iniyakan pa 'to ng iba ha. Pero wala naman akong naramdamang poignancy sa pelikula. Walis talaga, i swear. Hindi ako na-moved ng pelikula.

(SPOILER ALERT)

Kuwento ito ng isang katulong na naninilbihan sa isang pamilyang bound na masira sa Mexico... Lumantod si yayey, nabuntisan, iniwanan ng boylet. Itinuloy ang pagbubuntis at sa ending, hindi buhay ang bata nang ipanganak niya. Tuloy ang buhay. Mananatili siyang tagasilbi sa pamilyang tumuring sa kanyang kamiyembro na rin. It was told in black and white.

Sa simula, aakalain mong tungkol lang ang kuwento sa domestic relationship. Yung relasyon ng katulong sa pamilya. Until umenter sa eksena ang bubuntis sa kanya. Hinaluan pa ng pa-rally at panganganak na eksena. Mukhang big influence si Lino Brocka kay Cuaron ha. Yung drama na merong political undertone. Very Brocka-ish.

You see, ganun lang kasimple. Pero walis. Hindi nag-iwan sa akin ng marka.

Ewan ko ba kung bakit walang dating sa akin 'tong ROMA. Pero 'yung mga pelikulang may simpleng premise naman tulad ng A GHOST STORY, havey na havey naman sa akin. Tungkol lang sa multo na sinubaybayan ang buhay ng naiwan niyang asawa sa lupa. Pero taena, nag-iwan sa akin ng mga gunam-gunam 'yun about death and love. Pinaisip ako at pinaiyak ng pelikulang 'yun. Napaka-visceral.

I was expecting pasabog 'yung ending nitong ROMA e. Sabi ko, dun 'to babawi. At in-expect ko sa eksena sa dagat magaganap 'yun.

Until binagsak ni Cleo 'yung dialogue na hindi niya gustong ipinganak 'yung pinagbuntis niya.

Toink.

Bakit pa niya sinabi 'yun? Mas better na sana tayong mga audience na lang ang nakadama nun, 'di ba? Tulad ng squid balls scene ni Jaclyn Jose sa MA ROSA. Walang dialogue pero damang-dama mo na trapped na siya. Di ko alam 'yung term dito, film students ha. Pero alam mo 'yun, leave it to the moviegoers. I learned lang lately sa isang magaling na director, "Huwag sabihin kung nakikita na."

Ah, alam ko na, na-justify naman 'yung dialogue na 'yun nang malaman kong malapit nang magtapos 'yung pelikula. At kailangan na niyang masabi ang mensahe ng movie. Talaga buh?

Mas na-appreciate ko siguro ang script at ang pelikula kung wala 'yung dialogue na 'yun e.

Oo, maganda naman 'yung film pero hindi ito ang best film ni Cuaron para sa akin. I'll go for GRAVITY at Y TU MAMA TAMBIEN pa rin.

Alam ko, napapangiwi na 'yung mga film critic-critican kong friends dyan na nakakabasa nito ngayon. 
Patawad, hindi ako ganun ka-deep tulad niyo. Hindi ko nasakyan ang pinuri at nagustuhan niyong pelikula.

Oh well, different strokes for different folks.

10 Oscar nominations ang nakuha nitong ROMA including Best Actress para sa mukhang Tasaday na bidang katulong.

Oo, pero hindi niyo pa rin maipipilit sa akin na magustuhan ko ang pelikula. Nakaka-appreciate din naman ako ng black and white movies like 'yung SCHINDLER'S LIST, PSYCHO, WHAT EVER HAPPENED TO BABY JANE at WHITE RIBBON pero hindi talaga ako nasapul ng nagustuhan niyong pelikula.

Ganito na lang. Sa tingin ko, ito pa rin ang mag-uuwi ng Best Picture sa OSCARS. Ito 'yung THE SHAPE OF WATER ko last year. Na hindi ko nagustuhan pero itinanghal na Best Picture.

Bakit ko ito nasabi?

Kasi sobrang linis ng pagkakagawa ng pelikula. Polished ang cinematography. Winner ang pag-mount ng mga eksena, framing at composition. Lalo na 'yung tracking shot ni Cleo sa paghahanap ng mga alaga niya sa town proper. Check na check. Technical-aspect wise, pulido ang pelikula. Mabusisi. Perfection.

Pero hindi compelling ang story.

Wait. Paano ko ba ito maipapaliwanag? Ganito. Parang naghubad si Tony Labrusca sa harapan ko pero si Marco Gumabao ang pinagpapantasyahan mo.

Isa itong magandang proyekto na hindi nagpaantig sa akin. Ganda ko, 'di ba?

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang na-snubbed na pang-best supporting actor na nota ni Fermin na bumulaga sa isang eksena. Natulig ako sa pagkalembang nito. Yun ang core ng pelikula!

See Translation