MAMU AND A MOTHER TOO

Nakaisa na ako sa Cinema One Originals 2018.

MAMU AND A MOTHER TOO.

Tungkol ito sa isang transexual prostitute na may short-term goal na magpalagay ng boobs para mas bumenta sa pagpuputa at may maipangbuhay sa karelasyon niyang boylet. Namatay ang kanyang kapatid at napunta sa kanya ang pangangalaga ng pamangking beki na nagdadalaga na. Kung paano siya nagpaka-clean "nanay" dito ang core ng pelikula.

Sa simula hanggang gitna, hirap akong kapitan ang karakter ni Mamu, 'yung baklang prostitute. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang pinaglalaban niya, kung ano ang kuwento (o kuwento ba niya ito o ng anak-anakan niyang beki at tungkol saan ang istorya?

Oo, sa first 10 sequences, lumabas ang main objective ng bida:  ang magpalagay ng suso.

Pero hindi matatag ang posteng ito para kapitan mo siya.

Bakit?

Kasi mas naging interesting ang subplot ng anak-anakan niyang beki. Ang mga eksena nito ang hiniyawan, tinawanan at pinalakpakan ng audience. Alam ko, hindi siya ang main character pero mas sa coming-of-age story niya nagfocus ang attention ng moviegoers. Nakakakilig at nakakatawa ito!

Tatlo ang gustong i-tackle ng pelikula:

Una, just like any other relationships, may mapupuntahan ang gay-straight relationship.

Pangalawa,  na ang sang puta ay may moralidad din .

At pangatlo, puwedeng magpalaki ang isang bakla ng isang anak na malinis kahit ang trabaho niya'y marumi.

Kaya naligaw ako nang slight.

Annoying din ang pagbigkas ng "TRUE?" ng mga characters. Multiple times at binibigkas ng lahat halos ng characters! Yung totoo, pare-pareho ng catchword ang nasa community?

Isang malaking CHAROT!

Though, solved naman ako sa characterization ni Mamu (played  spotless by Iyah Mina). Ganitong-ganito ang kakilala kong baklang prosti e. Siyang-siya! Kung paano magsalita, magbitaw ng dialogue pati 'yung mga eksena sa customer niya, convincing. Malapit sa reyalidad. Sobrang lapit.  Well-researched ang material.

Ang humor din dito, makatotohanan. Kung may gay crowd ka na loud, makakarelate ka dito sa punchlines ng mga beki characters. Familiar sa'yo 'to. Yung ibang bitaw ng jokes, probably, narinig mo na rin kaya hindi ka na matatawa. Hindi ka mao-awkwardan. Para ka lang nanonood ng comedy sketch ng stand-up comedy bar.  Pero sa iba, 'yung walang gaanong kaibigang beki, bago sa kanila 'to. Maaaliw sila panigurado sa mga eksena. 

Gusto ko dito 'yung linya ni Mamu na "Pera lang 'yan, kikitain ko rin 'yan". Nagpapakita ang kanyang karakter ng positibong disposisyon kahit na nasa maruming trabaho at nasasadlak sa kahirapan. May resilience.

Magaling si Iyah Mina dito. Nasurpresa ako sa kanya. Magagaling talaga magdrama ang mga magagaling magpatawa (Roderick Paulate, Pokwang, etc).

Ganun din kay Ahron Villaflor. Hindi ko akalaing kakayanin niya ang role. Doubtful ako sa umpisa na babagay sa kanya 'yung role ng karelasyon ng beki. Hindi ko akalaing nakakaarte pala si koyah aside from pagiging pogi lang niya, Hindi lang siya naging dekorasyon sa pelikula. Nag-perform din siya! Yung confrontation scene niya with Mamu ang magpapatunay dito.

Pero sa lahat ng nagsipagganap sa movie, 'yung gumanap na anak-anakan niyang beki ako sumaludo, si EJ Jallorina. Napakahusay! Kasing-level ni Nathan Lopez sa Ang Pagdadalaga Ni Maximo Oliveros! Effortless na beki! Alam ko, straight siya sa totoong buhay pero napaka-compelling ng pagkakaganap niya bilang beking teenager. 

Naligaw man ako nang slight sa gustong ipunto ng movie, sa pagtatapos naman ng pelikula, naitahi ito ng direktor at nakapagpresent siya ng makabuluhan at entertaining na pambaklang pelikula.

Pink movie ito, mga maam/ser. Meaning,  mas maa-appreciate ng sangkabekihan. Puwede rin naman sa mga taong open-minded. O sa mga cinephiles dahil sa polished na cinematography.

Satisfactory ang movie.

Lalung-lalo na ang fairy tale ending. Tusok na tusok sa mga pantasya ng mga bakla.

Warning: Meron ditong simulated blowjob scenes at baka maka-offend ng mga konserbatibong ipokrito.

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang nakakapanlaway/nakakapanginig na butt exposure ni Ahron Villaflor.

A STAR IS BORN

Kauuwi lang from watching A STAR IS BORN.

SPOILER ALERT!

First off, sobrang gasgas na ng kuwentong ganito.

Isang sikat na lalaki, na-in love sa isang regular girl na may talent. Tapos siya ang naging susi ng kasikatan nito at ang ending, mas naungusan pa siya sa kasikatan.  Makakamit ni regular girl ang tugatog ng kasikatan ngunit kasabay nito,  masisira ang relasyon nila.

Sounds familiar?

Kuwentong komiks, pinoy romantic novels, isang plotline sa teleserye sa hapon o pelikulang romantic drama ng Viva Films noon, 'di ba? Bagay kay Alice Dixon or Agot Isidro.

Pero ang ganitong paandar e click na click sa pinoy audience. So, kebs na sa kalumaan ng material.

Alam ko, pang apat na 'tong reboot ng 1937 original. At ang pinakahuling nagbida dito bago si Lady Gaga e si Barbra Streisand pa noong 1972, kung saan pinasikat niya ang kantang Evergreen.

May problema sa character ni Lady Gaga dito. In-introduced siyang lady performer sa isang drag/gay bar sa umpisa na puma-part time bilang waitress. As the story progresses, uneasy na siya sa idea ng pagiging pop star.

Awkward.

Parang 'yung treatment ng pelikula mismo, hilaw na mainstream na uma-art sa ganda ng cinematography ni Matthew Libatique (na abusado sa paggamit ng specular orb lighting effects na anlakas maka-cinematic). Idagdag mo pa diyan ang humahapyaw na psychedelic color tone ng ibang eksena. Konting-konti na lang kumi-Christopher Doyle na siya sa mga pelikula ni Wong Kar Wai.

Tapos, ramdam mong hindi niya sinagad ang mainstream formula, kung saan hindi tumodo sa ibang eksena 'yung pelikula. E Diyos ko naman, 'yung material na ganito e pang-melodrama at mainstream, ibigay na sa audience. Anuvah.

Examples:

#1. Yung relasyon ni Lady Gaga sa tatay niya, parang may something sa kuwento. Pero hindi na-explore. Alam ko, napahagingan sa isang eksena 'to. Dun sa pag-uusap nina Lady Gaga at tatay niya. Pero kulang sa pag-bleed. Napag-iwanan. Sayang, dramatic angle sana. Well, hindi naman sa nagpapaka-Star Cinema, pero sana napiga para mas nag-escalate 'yung dilemma ni Lady Gaga sa pag-abot ng stardom at nakadagdag ng tension sa relationship nila ni Bradley Cooper.

#2. Yung ending, hindi malinaw kung ano ang ikinamatay ni Bradley Cooper. Nagbigti ba? Naglaslas ng pulso? O nag-drive at inihulog ang kotse sa bangin? Ito ay hindi malinaw sa sambayahan. Pero sa mga writers, 'yung eksena bago madiskober ni Bradley 'yung drag bar na pinagpe-performing-an ni Lady Gaga at napahinto sila sa tapat ng billboard kung saan makikita ang mga lubid na na naka-hang, foreshadowing 'yun na may magpapatiwakal sa ending. Pero malinaw 'yun sa mga writers. E sa ibang tao? Hindi 'yun mage-gets ni Aling Tasing sa talipapa, noh! Guessing game ba ito kung ano ang nangyari kay Bradley sa ending? Ite-text sa 2366 ang sagot, ganun?

Palagay ko, gusto nilang humiwalay sa tropes na nagawa ng original at previous versions. Yun ang haka-haka ng legit na starlet.

Pero kung ano man ang pinakanagustuhan ko sa pelikula, ito ang very convincing portrayal ni Bradley Cooper bilang isang country singer na nakikipaglaban sa alcohol at drug addiction. Unang frame pa lang niya, naramdaman ko na ang isang wasted na pagkatao kaya kinapitan ko na siya. Mas lalo pa nang ma-inlove siya kay Lady Gaga. May kahihinatnan kayang maganda 'yung relasyon nila? Drama version ba ito ng Notting Hill? Yun ang inantabayanan ko hanggang matapos ang movie. Oscar-worthy ang kanyang performance dito. Sana ma-nominate man lang siya.

Damang-dama ko na inaral talaga ni Bradley Cooper ang kanyang role. Very prepared siya. From his looks to sa pagbitaw ng dialogue hanggang sa pagkanta, country singer na country singer siya!

To think na siya rin ang nagdirek nito.

Aside sa mga munting flaws sa characterization at treatment, disente naman ang directorial debut ni koyah. At least, hindi epic fail.

Ang pinaka-praiseworthy ng pelikula ay ang soundtrack nito. Walang tapon! Yung mga kanta dito e uma-Adele. Yung tipong nangho-haunt sa'yo hanggang sa pagtulog. Yung tipong bibili ka ng CD ng pelikula after mong mapanood ito. What to expect? It's Lady Gaga.

Sorry sa Lady Gaga fans. Nope, hindi ito pang-Oscar. Mag-expect na kayo ng Beyonce 2.0 sa Dreamgirls. Kahit nomination, hindi niya makukuha. Hindi ko siya naramdaman sa pelikula. Pero don't be sad, hindi naman pangit ang performance niya dito. Mediocre. Hindi naman ako nautot sa pagkamangha.

Ganunpaman, kung naghahanap ka ng decent romantic drama na may kantahan at magpapakirot ng puso mo, watch this.

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang pasilip ng nipples ni Lady Gaga na parang utong ng Nanay mong kapapanganak lang.

EXES BAGGAGE

So, ayun na nga.

May karapatan naman palang mag-3rd week sa moviehouses itong EXES BAGGAGE e.

Humiwalay talaga nang slight ang kaluluwa sa katawan ko sa ganda ng pelikula!

Compelling script + Powerful casting = Explosive movie.

Dalawang tao na may isyu sa exes nila ang pinagsama sa isang relasyon. Ganun lang kasimple ang capsule ng pelikula. Pero sa ganda ng script at galing ng mga actors, nanganak ito ng (para sa akin) one of the best pinoy romantic drama movies in history.

Hindi nag-rely sa hugot dialogues ang writer. Makatotohanan ang linyahan. To be honest, ilan sa mga linya sa movie e na-experience ko na sa totoong buhay at narinig ko na sa ibang kakilalang magkarelasyon. Very relatable sa mga may karelasyon ang mga dialogue ng dalawang main characters. From lambingan to quarrels to bedtime conversations, makatotohanan.

Kung minsan talaga, hindi mo kailangan ng kumplikadong storyline, sandamakmak na characters na nagbabatuhan ng hugot dialogue to create a fine romantic drama movie. Nasa scripting din talaga ang technique e (believable dialogue, plant-offs, use of devices, pay-offs). Dun ka lang mag-focus, magbi-bleed na 'yung kuwento. Magta-transalte 'yun sa audience at nanamnamin nila 'yun. Tulad nitong EXES BAGGAGE, most of the time sa film e nakapaloob lang silang dalawa (Angelica and Carlo) sa interior tapos kudaan lang nang kudaan. Kingkingan, selosan, sumbatan, etc. Pero napaka-effective ng dialogue-driven script ha. Sa totoo lang, parang nanonood ng A QUIET PLACE 'yung audience sa loob ng sinehan, ang tatahimik. Parang mga tsismosang kapitbahay na nakikinig ng away ng mag-asawa sa kabilang bahay! Ninanamnam bawat dialogue.

Minsan, mga artista ang bumubuhay sa pelikula lalo na't kung chaka ang kuwento. Pero dito sa EXES BAGGAGE, nagsagutan ang mga artista, writer at lahat ng bumubuo ng production sa pag-present ng isang magandang romantic drama. Lahat nag-ambag.

Ang perfect ng casting! Yung tipong habang nanonood ka, wala ka nang ibang makitang artista na babagay sa role ng dalawa. Tailor-made roles ba ito? Kung ibang mahusay na artista ang gumanap sa dalawa, ibang atake lang 'yung magagawa nila. Pero hindi mo masasabing mas babagay 'yung mga roles kesa kina Angelica at Carlo. Sila ang mga karakters. Binuhay nila.

Nainis lang ako sa katabi kong babae, after ba naman mag-end ng movie, napa-gasp for air pa, sabay sabing: "Anyareh? Bakit bitin?" Sarap tuktukan sa bumbunan e.

Abrupt ending, hindi mo ba na-gets, teh? Subjective ending 'yun, kung ano sa tingin mo ang kinahinatnan ng dalawa, choice mo na.

For me, self-explanatory na nagkabalikan sila. Ni-reject ni Angelica 'yung call ng present boyfriend niya tapos nag-effort siyang lumabas ng kotse para habulin si Carlo.

Mas madaling maintindihan 'yun kesa sa pagmamahal ng siling labuyo sa merkado, anuveh.

Sa mga tulad kong na-late na sa panonood nito at gustong makanood ng isang pretty decent pinoy romantic drama, habulin niyo sa mga sinehan. Mas maa-appreciate niyo siya sa big screen kesa sa DVD. Promise. It's a movie viewing experience. Perfect date movie niyo ng karelasyon mo. #Relate.

It's a Star Cinema movie minus the nakakalunod na hugot dialogues, issue sa pamilya at connect-the-dots storyline.

VERDICT:

Apat na banga at isang nakaka-insecure sa gandang si Coleen Garcia sa pelikula (sarap ihambalos 'yung mga defective na silya sa kanya e).

PARA SA BROKEN HEARTED

Sa sobrang satisfied ko sa panonood ng VENOM kagabi, umabuso ako nang slight sa panonood ng two movies today: PARA SA BROKEN HEARTED at EXES BAGGAGE.

Dalawang romantic movies sa isang araw. Nalunod ako sa love stories!

Kahit tinatamad pa akong kumilos earlier, dahil gusto kong suportahan si Marco Gumabao sa kanyang pelikula (kung saan isa siya sa lead stars - oo, nasa poster siya, mga baks!), pinanood ko ang PARA SA BROKEN HEARTED at dahil sa pangungumbinse ng aking madir (na mukhang susulat yata ng biography book ni Angelica Panganiban gawa nang alam na yata ang lahat ng chika sa kanya) at ng partner kong si Edwin sa US, sinide-trip ko na rin ang EXES BAGGAGE.

Yung PARA SA BROKEN HEARTED, napapalakpak ako nang slight, decent romantic flick siya.

Pero sa EXES BAGGAGE, humiwalay nang slight 'yung kaluluwa sa katawan ko sa ganda!

Yung PARA SA BROKEN HEARTED, siguro hindi ako nag-expect na magugustuhan ko 'yung movie. Hindi ko inexpect na meron akong mapapanood na magandang pelikula. Yung may magandang kuwento, believable characters, malinis ang pagkakagawa, solid casting, etc. Yung less expectations ko ang dahilan kung bakit ko na-appreciate 'yung movie.

Truth is, hindi ako gaanong familiar sa mga main lead except for Yassi Pressman at Marco Gumabao (the main reason kung bakit ko ineffortan 'tong movie na 'to). So na-surprised ako sa napanood ko: nakadeliver sila sa mga roles/characters nila. Hindi OA o nagpapaka-millennials lang. Hindi nagsusumigaw na "nasa teen movie kami kaya may karapatan kaming magpabebe" acting. Yung mga ganung timpla kasi annoying na 'yung mga ganung pagpapa-cute. E sa panahon ngayon, 'yung baklang Thai na headbanger na si Mader Sitang na lang ang cute na hindi annoying.

Naka-relate pa ako dito sa character ni Sam Concepcion: 'yung for a time, agnostic ako until ma-discovered ko ang pantheism. Tapos introvert pa siya like me, to the point na ang sounding board niya sa movie e ang kisame ng kuwarto niya! Tapos, may eksena pang nakapang-cosplayer sila ni Yassi Pressman bilang alien at astronaut. Para sa tulad kong Ancient Astronaut/Alien Theory believer, havs 'yun!

Nagustuhan ko rin 'yung kuwento nina Shy Carlos at Marco Gumabao. Nakakakilig! Yung pa-shirtless scene ni Marco, amputa... lahat ng parte ng katawan ko, um-embossed (mane, utong, pati buni!). Yun ang kalahati ng pelikula! Kung wala 'yung eksenang 'yun, kulang ang pelikula. Ipapa-refund ko talaga ang 50%!

Napansin ko lang kay Marco Gumabao, may tendency siyang um-over acting. Kasi sa last three lines niya sa pelikula, medyo lumoydie siya ng pagkaka-deliver ng dialogue e. Yung pumopoy sa pasigaw acting. Pero, huwag ka... 'yun ang pinakamagandang linya na naalala ko sa movie. "Masyado kang in love! Nakakasakal na!" or words to that effect, sabi niya kay Shy. Yun lang ang dramatic highlights ni Marco sa pelikula kaya siguro binigay na niya doon. Nagpanic lang siguro 'yung panga niya kaya napasigaw 'yung pagbitaw niya ng dialogue..

Nagustuhan ko rin 'yung locations ng ilang scenes sa movie, gawa nang very familiar sa akin ang mga ito. Yung perya, Hidalgo St. sa Quiapo, Tagaytay, Breakwater sa Manila Bay. Naramdaman ko ang feels sa lugar na mga 'yun kasi nareminisced ko 'yung past ko, kung saan may significant memories ako sa mga lugar na 'yun.    

Ang pinaka-highly commendable dito sa movie ay ang cinematography (snappy ng camera works with abusadong gamit ng drone - favorite ito ni Direk, malamang at napaka-glossy ng pelikula).

Mas nag-center 'yung kuwento sa first phase ng relationships ng mga bida, 'yung 'getting to know each other' stage at hindi dun sa paghihiwalay. Kaya misleading ang title, nakakatakot panoorin ng mga broken hearted at baka manariwa ang sakit sa failed relationships nila.

Pero somehow, akma pa rin naman ang title nito sa movie. Para sa broken hearted, panoorin niyo 'to at baka manumbalik ang tiwala niyo sa pag-ibig at muli kayong magmahal. Yun naman ang mensahe ng movie. Just believe in fairy tales. Believe in love. Life-affirming siya.

Watpaddish millennial movie.

    

Kung gusto mong bumata nang ilang taon at magpaka-feelennials, watch it!

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at mga nagsitandaang Viva Hotbabes na napilitang tumanggap ng mother roles sa pelikula.                                   

SOL SEARCHING

Nakaisa pa lang ako sa TOFARM FILMFEST... ang SOL SEARCHING.

Isa lang, sapat na.

Deserved ng pelikula ang dalawang awards na nakuha nito (People's Choice Award at Best Supporting Actress). Pero deserved din nito ang iba pang awards tulad ng Best In Cinematography, Story at 2nd or 3rd Best Picture man lang.

Ewan ko ha, hindi ko pa napapanood ang mga nag-win sa kategoryang 'yan so hindi ko pa sila ma-compare. Baka bukas ko panoorin, kapag sinipag. For now, ito ang winner sa akin.

SPOILER ALERT!

Ang SOL SEARCHING ay tungkol sa isang public school teacher na namatay. Walang kamag-anak na agad na umasikaso sa bangkay bukod sa BFF niyang co-teacher at estudyante. Dala-dala nila ang ataul sa isang road trip paikot ng bayan para hanapan ng lugar na paglalamayan. Kung anu-anong nakakatawang scenario ang kanilang hinarap mabigyan lang ng disenteng lamay ang patay.

Dark comedy 'to (o 'yung isang seryosong bagay na ginagawang katawa-tawa para maging light).   

Umpisa pa lang ng pelikula, hooked na ako kaagad. Bakit? Kasi ang unang linyang binagsak ng character e mura. Oo, nilaglag kaagad ang P.I. Bomb. Nasiguro kong walang pretensyon ang pelikula. Walang inhibisyon. Matapang.

Tama naman ako dun, very sincere ang storytelling. Honest. At ang pinakaimportante sa lahat, may puso.

Ang ikinagulat ko, nung 2nd quarter ng pelikula, kung kailan na-set na sa akin na ito ay isang celebration of the human spirit film na though black comedy siya, controlled ang tone (which is for me the appropriate tone of the film) e lumabas si Ka Dencio (played by Raul Morit, yung longheradang lalaki sa Biolink shampoo commercial noon) na may kasamang pa-Gong ng Tawag Ng Tanghalan sounds effect ('yung suma-Psycho shower scene scoring).

Na-off ako ng slight. Feeling ko, nagpatawa si Direk (o kung kanino man galing 'yung gimik na 'to).

Hindi lang 'yun ha.

Yung eksena sa tapat ng simbahan na bigla na lang nag-umaga (na parang nag-switch ng ilaw)!

Tapos, 'yung dramatic moment ni Chad Kinis sa lamay scene (trying to recreate Soxie Topacio's ataul scene sa Bwakaw). Ang taas ng eksena! Tapos bigla siyang nag-ask sa bantay kung merong pa-chicken sopas para sa lamay attendees.

Those were laughable scenes! Napahalakhak talaga ako dun. Idagdag mo pa dyan ang cameo appearance ni Chokoleit sa isang riot na eksena. Tawang-tawa ako kay bakla!

Naramdaman ko ang presensiya ni Wenn Deramas sa pelikula.

Naglalaro ang writer/director nito. Parang sinasabi niyang "huwag niyong seryosohin 'tong pinanonood niyo". Yun ang translated sa aking mensahe niya sa umpisa.

Until dumating ang character ni Joey Marquez sa lamay (na nang-agaw ng mic sa videoke at biglang kinanta ang theme song ng pelikula). Finish na. Naked Gun movie na ito.

Saka ko lang nakuha ang cinematic intention ni Direk sa movie nang last quarter na. Ginawa niyang ganun ang mga eksena hindi para magspoon-feed ng laughable scenes kundi magpresent ng quirky scenes to make it funny.

Peculiarity, sometimes, is a source of good laugh. Napag-aralan ko 'yan sa pagbabasa ng comedy writing online. That's intelligent humor.

Sa acting side naman. Well, Pokwang may not be perfect for the role but she delivered a fine performance. Timplado. Hindi siya tumodo sa comedy or sa drama na pareho naman niyang keri. Comedy? Napatunayan na niya 'yan sa Kapamilya shows at Star Cinema movies. Drama? Pinaiyak na niya tayo sa A Mother's Story. No questions about that.

E bakit hindi niya nasungkit ang Best Actress plum?

Simple lang, hindi naman kasi humihingi ng best actress award 'yung role. Hindi ito pang-Best Actress performance. Huwag nang ipilit.

Nasa character ni Sol (played marvelously by Gilleth Sandico) 'yung core ng pelikula kaya siya nag-shine dito at kaya niya nauwi ang Best Supporting Actress award.

Kung paano ang pagtrato sa pagkamatay ni Sol ng mga taong nakapaligid sa kanya ang sentro ng istorya. Paano siya itatrato ngayong patay na siya e nung nabubuhay siya kalaban siya sa politika ng kasalukuyang namumuno sa bayan nila, mataray siya, nananakit ng estudyante, pasaway sa school principal, palamura, hindi likable.

Pero sa mga taong tunay na nakakakilala sa kanya, ang totoo, she's a loving mother, matiising asawa, mabuting kaibigan, harsh magsalita pero totoong tao, tunay na may concern sa sakahan. Makatao.

Siya ang pinependeho ng asawa at BFF niya. Siya ang tunay na biktima.

Misunderstood siya ng karamihan. Ganun.

Na-moved ako ng pelikula kaya ko nasabing deserved na deserved nito ang People's Choice Award. Cultivation, hindi ng pananim, kundi ng pakikipagkapwa-tao ang mensahe ng pelikula. Akmang-akma talaga siya sa tema ng festival, paglilinang.

Pinakanagustuhan ko ditong part e nung gumawa ng instant tribute/program 'yung mga taong na-touched niya ang buhay sa huling gabi ng lamay niya.

Meaning, matagumpay siyang nakapagtanim ng maganda sa selected na tao at nagbunga iyon sa pag-e-effort na mabigyan siya ng disenteng lamay.

Highly-commendable din pala ang cinematography. Nagustuhan ko ang sepiatic color grading nito. Siya ang nagpabalik sa black comedy tone kahit na maraming laughable scenes ang pelikula. Successful ang intention na lamay sa probinsiya ang texture at feel, na alam kong gustong achievin ng pelikula.

Aside from those minor flaws na nabanggit ko kanina, SOL SEARCHING is a pretty decent black comedy about the circus of death. Ihihilera ko ito sa paborito kong black comedies tungkol sa kamatayan: Two Funerals, Ded Na Si Lolo, Patay Na Si Hesus at Dedma Walking.

Kung mas nag-center nga lang sa character ng batang si Bugoy 'yung movie at tanggalin na 'yung epilogic ending (lalung-lalo na 'yung post-credit scene na pagbangon ni Sol sa kabaong), ganito 'yung matindi nating panlaban sa Best Foreign Language Film sa Oscars e. May feels siya ng Children Of Heaven. Yung ang backdrop e probinsiya tapos ang bida e bata. May ganito siyang charm e. Magiging contender ito dun kung sakali.

Tingin ko, may kalulugaran ito sa international film festivals. Mark my words.

Dun sa ibang bansa deserve nitong maipalabas. Kasi mas ma-appreciate nila ito. Kakaiba sa kanila 'yung konseptong funeral na Merry-Go-Round. First time lang silang makakakita ng ataul na nakasakay sa kariton at iniikot sa town buhat-buhat ng isang babae at bata. Ta-tumbling ang mga international audience diyan. I'm sure magugustuhan ito ng international critics.  

Kung naghahanap ka ng pinoy film na merong substance, ito 'yun. Rich in substance pa nga.

Habulin niyo 'to sa sinehan today. Last day na yata ng TOFARM FILMFEST ngayong araw.

VERDICT:

Apat na banga at isang mangkok ng chicken sopas para kina Chad Kinis at Chokoleit na duguan ang noo sa pelikula.

CRAZY RICH ASIANS

Bestfriend na comic relief, check!

Isyu sa family, check!

At ending sa airport (This time, sa loob ng eroplano), check na check!

Ang CRAZY RICH ASIANS ay isang Star Cinema movie kung hindi lang dun sa mahjong scene na nagpa-elevate ng pelikula.

Yung eksenang 'yun ang 'paglipad ng batang nagbibisikleta sa E.T', 'yung dance scene nina Cristina Ricci at Brad Renfro  sa CASPER' o 'hagdanan scene ni Alma Moreno sa THE RAPE OF VIRGINIA P'.

Yun lang at ang eksena sa eroplano sa ending ang magical moments ng pelikulang ito kung saan ang lahat ng pantasya ng mga social climbers e masasaksihan niyo.

Quiet disappointed ako sa arrival scene ng bidang babae sa kasal. Inaasahan ko, magkakaroon ng "Jennifer Lopez in MAID IN MANHATTAN" factor 'yung pag-arrive niya with that waley dress pero kinulang ng kinang! Hindi pasabog! Walang kagat. Hindi nanakmal.

Well-recommended ito sa lahat ng Pinoys na gusto si Kris Aquino. Nabigyan siya ng importansiya sa pelikulang ito. Makabuluhan ang kuma-cameo appearance niyang role. May moment si Ninang Tetay dito. Hindi siya nabalahura. May napuntahan ang milyon niyang nagstos mapabilang lang sa cast ng pelikula.

It's a decent Cinderella flick. Watch.

VERDICT:

Tatlong banga. Yun lang.

THE DAY AFTER VALENTINE'S

Nang makita ko ang trailer nitong THE DAY AFTER VALENTINES, nakaramdam ako na "paiiyakin ako ng movie na 'to". Ine-expect ko na 'yun e. It's one of those romantic dramas na ang tanging layunin is to make the hopeless romantic audience miserable without presenting something new at ni hindi man lang minahal 'yung mga characters ng kuwento niya.

Nasurpresa ako dito. No, hindi ako naiyak sa pelikula. Pero nagustuhan ko siya.

Nakadeliver siya. Romantic drama? Yes!

Kuwento ito ng isang broken-spirited guy ('yung halos sumuko na sa buhay at nasa phase na nagse-self-destruct because of a broken relationship) na mami-meet ang isang seemingly strong girl na magpapanumbalik ng kulay sa malamlam niyang pagkatao. At ito ka (Spoiler alert!) Nagka-in love-an sila.

Pero what if si strong girl e isa rin palang broken spirit na may dark past which involved her family? Na kung kailan naman nakabawi na si guy from despair e siya namang downfall nito? May lugar pa ba ang pag-ibig sa dalawa?

At dialogue-driven siya. Meaning, babad sa usapan 'yung movie. Pero hindi siya nakakaantok. Bakit? Kasi perfect 'yung dalawang cast ng pelikula. Kakapitan mo sila.

There's something about Bela Padilla na gustung-gusto ko e. Though, pare-pareho naman 'yung atake niya sa lahat ng characters niya sa romantic movies na nagawa niya pero hindi siya nakakasawa. Bitchesa, feisty, sumbatera, walwalera. Tatak-Bela Padilla 'yan e. Kaya ko nga siya minahal e. Kasi, ganung character ang dapat kong makita at kapitan kapag medyo nanghihina ako.

Yun din siguro ang reason kung bakit puno ang sinehan sa SM Megamall. Primarily, because of Bela Padilla. Yes, puno ang sinehan kahapon ng alas-dos ng hapon. Star Cinema movie levels!

Naisip ko, nag-word-of-mouth sa mga girlie barkadahan ang pelikula.

It's a pretty decent romantic drama. Hindi siya isang terminally-ill movie or 'yung sa ending  e bigla na lang matetegi 'yung isa sa mga bida. Hindi rin siya sumentro sa sex na parang ito lang ang dapat kahinatnan ng isang kumplikadong relasyon or ito ang pinakamagandang solusyon ng mga letseng bida sa isang romantic movie.  

Pinag-isip, minahal at nirespeto ng writer ang mga characters niya kaya 'yun din ang nagtranslate sa mga audience. Hindi niya ito ginawang mga tanga para sundan lang ang sitwasyon o eksena sa pelikula. Nag-mature din ang mga characters kaya nag-mature din ang mga audience. Nanamnamin mo 'yung bawat sinasabi ng character kasi believable sila. Yun bang kahit walang gaanong dramatic highlights or inciting incidents sa plotline at puro dialogue/conversations lang 'yung mga bida e kakapitan mo sila, 'yung kuwento nila at 'yung movie mismo.

Ito rin ang nagawa ng THAT THING CALLED TADHANA noon pero hindi napuntahan ng pelikulang NEVER NOT LOVE YOU ng JaDine, kung saan kaiiritahan mo 'yung kadramahan ng mga characters.  

I'm a fan of Jason Paul Laxamana ('yung writer/director nito). Bakit? Kasi meron siyang pine-present na bago sa pinoy audience or meron siyang ini-incorporate na luma at hinahalo sa mga kuwento niya para magkaroon ito ng bagong bihis. As a writer din, 'yan ang challenge sa akin: kung paano mabibigyan ng bagong flavor or ikot ang kuwento na mas luma pa sa Romeo & Juliet ni Shakespeare.

Sa favorite film kong BABAGWA niya, for the first-time e napanood ko sa Pinoy movie ang tungkol sa Catfishing.  Sa MERCURY IS MINE, pinasok niya sa kuwento ang tungkol sa gold treasure sa Pampanga. Sa 100 TULA PARA KAY STELLA, pinakita niya ang ganda ng Mt. Arayat bilang backdrop ng blooming relationship ng mga bida at ni-reintroduce niya sa mga old souls like me ang ganda ng poetry. Tapos dito sa THE DAY AFTER VALENTINES, nag-introduce din siya ng isang very old filipino writing system na kahit ako e nakalimutan ko na kasi hindi rin 'yun naabutan ng mga lola ko sa tuhod, ang Baybayin.

Kung naghahanap ka ng deep romantic drama na life-affirming... Yung hindi ka mapapa-ugly cry sa malungkot na ending bagkus e matutuwa ka pa sa journey ng mga bida sa dahilang na-naresolved ang issues ng mga characters nila), go see this. Kakaiba siya sa pinoy romantic movies na napanood ko. For the first time e hindi ko sinumpa ang writer ng isang romantic drama. Nakahinga ako nang maluwag kahit semi-malungkot 'yung ending.

Ito 'yung may karapatang magpa-plug ng "Not your typical love story".    

Watch mo ito. Yung title lang ang malungkot pero 'yung movie, hindi depressing.