BIRD BOX

Di pa rin ako maka-get over sa BIRD BOX kaya ito kukuda ako nang slight.

Taena, ang ganda ng pelikula! Napakaganda, actually!

Pinaghalu-halong THE MIST, THE RIVER WILD, A QUIET PLACE at THE WALKING DEAD!

Walang tapong eksena. Walang room para kumalma ka. Nonstop ang suspense!

Yung pang widescreen siya at hindi ka dapat maihi kundi you'll miss out something!

(SPOILER ALERT)

Ang pinakanagustuhan kong eksena sa BIRD BOX aside sa ending e ‘yung eksena sa river bago ‘yung raging rapids (na ang rinig ko nung unang sabihin ni Sandra e rabbits), kung saan, ini-instruct ni Sandra ang dalawang bata sa gagawin. Na isa sa kanilang dalawa ang dapat magtanggal ng blindfold para ituro ‘yung tamang path patungo sa safe community na tinatahak nila. Tapos, super volunteer si Boy na siya na lang daw ang magtatanggal ng blindfold. Nireject ni Sandra ‘yung pagvo-volunteer ni Boy kasi nga tunay niyang anak ito kaya sabi niya instead “Ako na ang pipili sa inyong dalawa” na may subtext na “Si Girl ang napili kong gagawa nun”. At base sa reaction ni Girl, nakuha niya ang gusto ni Sandra kaya nag-volunteer na siya. Awwww. Meaning, at an early age, naiintindihan na niya ang konsepto ng pagsasakripisyo.

Niyeta, sumikip ang dibdib ko sa eksenang ‘yun.

Mas lalo pa nang magdecide si Sandra na wala na lang magtatanggal ng blindfold sa dalawa. Patay-bahala na lang nilang haharapin ang raging rapids. Bahala na si Batman.

Powerful ‘yung eksenang ‘yun! Kasi pinakita niyang pantay ang pagmamahal niya sa dalawa, at tinupad niya rin ang pangako kay Olympia na aalagaan niya ang anak nitong si Girl.

May puso ang pelikula!

Petition for Cindy Curleto sa papel ni Sandra Bullock para sa Pinoy Remake!

VERDICT:

Limang banga para sa pivotal role ng tatlong walang dialogue na ibon sa pelikula.      

ANG PANGARAP KONG HOLDUP

Para sa akin, ang isang comedy film na hindi nagpahalakhak sa akin kahit isang beses sa isang eksena, i considered chaka. Kahit pa super sikat ng bida o maganda 'yung kuwento. Kahit si Matthew Libatique pa ang cinematographer nito.

Kasi comedy film nga 'di ba, tapos hindi ka natawa?

Balik-bayad na lang kung ganun.  

Itong ANG PANGARAP KONG HOLDUP, limang beses akong napahalakhak sa loob ng sinehan. Tawang-tawa ako!

Kuwento ito ng tatlong bobong holdupper na pangarap mag.No. 1 sa piniling karir.

Ganun lang kasimple ang concept.

Pero isang gintong titi ni Datu Puti sa probinsya ang magpapagulo pa sa bobo at saksakan ng tangang mga bida.

Anlakas makagago, 'di ba? Gintong titi!

Sa umpisa, akala ko no-brainer comedy film lang ito. Don't get me wrong, i love no-brainer films. Pambarag 'yan kapag nalulumbay ang starlet. Well, depende pa rin pala. Yung cachupoy levels na comedy, nasusuka na ako dun.

Sabi ko, 'tong concept na 'to nabuo habang ang mga creatives e nag-iinuman tapos, pinitch nang animated at nakapasa sa kainuman din nilang producer na nauto nilang makasama.

Habang tumatagal, naging intelligent comedy na siya. Organized setups, devices, plant-offs, original punchlines.

Oo, may mga nakalusot na contraptions ng setups at punchlines.

Pero nakaiwas sa spoofed conventions at parodied cliches kung saan nagtae ang Vice Ganda and Vic Sotto movies.

At hindi lang siya nag-rely sa mga jokes, kundi pati sa mga characters. Blending ng character-driven at joke-driven ito. That's intelligent humor. Yung tama 'yung timpla. Mahirap ma-achieve 'yun ng isang comedy writer.

Mukhang na-brainstorm at nabuo 'to ng writer habang kainuman niya ang mga tropa niyang tambay na nakatira sa gilid ng riles.  

Mas maappreciate 'to ng male audience.

Ito 'yung pelikulang pag-aagawan nina Adam Sandler, Jim Carrey, Ben Stiller at Sacha Baron Cohen sa Hollywood kapag nagkaroon ng remake.

If you want to be entertained and have a good laugh, watch this. Habulin niyo. Check CLICK THE CITY for cinemas and schedules.

VERDICT:

Apat na banga at ang gintong titi plot na bumarurot sa pelikula.

SEARCHING

Katatapos ko lang makanood ng very satisfying na mystery/thriller.

Itong SEARCHING.                      

Nang makita ko ang trailer nito noon, very promising na. Tapos, nung pinalabas 'to dito sa Pinas early part of this year, may isa akong friend na nagrekomenda sa aking panoorin ko daw at maganda nga daw. E, minsan kasi sumasablay din sa pagrerekomenda ng pelikula 'yung friend kong 'yun. Saka, ewan ko ba, busy din siguro ako that time kaya hindi ko ito pinag-effortan.

Until, makita ko nga sa Rotten Tomatoes na 93% ang tomatometer ratings niya. Kaya ako nagkainteres at dinownload ko sa torrents kamakailan lang.

Pambarag ko sa GLORIOUS kaya ko pinanood kani-kanina lang

Ito 'yung mga pelikulang iiwasan mong maihi sa sinehan para wala kang ma-missed out na detalye sa kuwento. Yung pelikulang magpapataas ng balahibo mo sa pa-Big Reveal. At yung klase ng pelikulang lalabasan mo sa sinehan nang nakangiti kasi satisfying 'yung ending. Sulit ka sa pinanood mo.

Kasi matapos ka nitong kurtahin at pakabahin sa umpisa hanggang gitna, hahandugan ka ng resolution na nakakaluwag ng dibdib. Nag-e-escalate 'yung tension e hanggang matapos. Tapos, flang! Isang rewarding na closing.

Ewan ko ba kung bakit di ito gumawa ng ingay sa social media nang mag-showing ito this year sa atin. Ganitong mga pelikula 'yung deserve na ma-hype e at pag-usapan.

Simple lang ang kuwento:                                             

Isang Asian American na Tatay ang nawawalan ng dalagitang anak  sa US kaya pinakialaman ang naiwang laptop nito para makakuha ng ebidensiya sa ikalulutas ng pagkawala ng anak. Sasamahan mo ang journey niya.

Mystery/Thriller? Check. Detective story? Check. Abduction? Check. Whodunit? Check. Father-Daughter movie? Check na check.

Lahat 'yan natutukan ng pelikula.

At ang pelikula ay pinresent sa screen recording ng laptop. Halos lahat. Screencast movie siya.

Yung pinakahuling pinanood kong ganito e 'yung UNFRIENDED noong 2015 sa sinehan. Puring-puri 'yung ka-FB kong director sa pelikula. Bago daw kasi 'yung filmmaking technique. Kaya sinama ko pa 'yung mommy kong nagbabakasyon sa Pilipinas noon sa sinehan. Ang ending,  very disappointed kami pareho. Ang simple-simple lang naman ng kuwento pero naguluhan kami. Bago pa lang kasi siguro sa akin 'yung ganung format ng pelikula. Ewan ko ba, pero nung pinauso ng BLAIRWITCH PROJECT ang Found Footage movie, nasakyan ko naman kaagad.

Kaya hindi rin ako naging fan ng mangilan-ngilang screencast movies e.

Pero itong SEARCHING, panalo!

Madali mo lang maiintindihan. Malinaw ang pagkakalahad. Parang kaharap mo lang ang laptop at nagmo-monitor ka lang ng mga ganap sa screen. Ganun siya ka-engaging.

Sa mga kaibigan mong MEMA, ito 'yung mga pelikulang ibibida nila sa'yo at pagkatapos mong mapanood,  pagkukwentuhan niyo ng tropa at sasabihan niya sa'yong "Sabi ko na e, siya 'yung may pakana. Sa umpisa pa lang, kinutuban na ako e." Yung kasama niyo si Jollibee sa kuwentuhan sa pagmamabida. Ganito 'yung pelikulang 'to.

Ako, aral ako sa whodunit na mga kuwento e. High school pa lang ako, naubos ko na ang Hardy Boys at  Nancy Drew mysteries. Pati Perry Mason mysteries ni Erle Stanley Gardner, natapos ko. Nung tumanda-tanda na ako, siyempre upgraded na. Nag-Jonathan Kellerman ako. Kaya kapag may hint ako kung sino ang may gawa ng krimen sa pelikula or sa nobela, tapos sa ending, tumama ang kutob ko, hindi ako natutuwa. Tulad ng GONE GIRL at THE GIRL IN THE TRAIN. Disappointed ako sa mga 'yun. Hindi ko inikutan ng upuan 'yun.

Kaya sa whodunit movies, kung minsan, nalalaman ko na kung sino ang salarin pero hindi ko alam kung ano ang kanyang motibo, nagugustuhan ko siya. Kapag clueless ako sa kung sino ang killer at kung ano ang motibo niya, pinapalakpakan ko ang writer. Kasi naligaw niya ako. Meaning, na-entertained niya ako sa paandar niyang liko sa kuwento kaya di ko namalayan na siya ang may gawa ng krimen.

Ang nasatisfied lang akong mystery/whodunit movie in recent years, e PRISONERS ni Dennis Villeneuve. Or mas earlier than that (2000s), pumantay 'yung IDENTITY ni  James Mangold, 'yung Korean film na MEMORIES OF MURDER at 'yung under-appreciated na pelikula ni Sylvester Stallone noon, D-TOX (EYE SEE YOU).

Tinumblingan ko 'yang mga 'yan.

Tapos ito na ngang SEARCHING 'yung pinaka-latest.

Winner siya!

Para sa mga naghahanap ng magandang late-night movie viewing, panoorin niyo ito at siguradong mag-eenjoy kayo.

Para sa mga Tatay na merong anak na dalagita diyan, watch this, ito ang bangungot niyo na dapat niyong matutukan para magkaroon kayo ng sense of parental control sa mga anak niyong menor-de-edad na very active sa social media.

At para sa mga whodunit at mystery/thriller fans, highly-recommended ko 'to sa inyo.

VERDICT:

Apat at kalahating banga sa pelikula at para sa TV actress na si Debra Messing na nagbalik-pelikula pero hindi gumawa ng ingay ang comeback.   

MANIFEST

Pinaka-recent TV series na nagpaiyak sa akin e ang POSE.

Prior to that, 'yung FEUD.

Bago ang FEUD, ang THE WALKING DEAD ('yung episode na namatay si Glenn Rhee).

Pero humagulgol ako sa LOST. Gabalde ang luha ko dun nang mag-final episode na 'yun.

Bakit may ganun akong pag-iinaso?             

Simple lang ang sagot: napamahal ako sa mga characters.

Kaya nga huminto na ako sa panonood ng THE WALKING DEAD after ng Season 6 e. Kasi 'yung mga writers at creative people behind the series e mga walang puso. Pumapatay na lang sila nang walang habas ng character(s) sa kuwento kada season. Naging bisyo na nila 'yun alang-alang sa ratings. Wala silang pagpapahalaga sa mga damdamin ng audience. Naging torture porn series na 'yung show.

Kaya kung may kutob ako na walang pagpapahalaga 'yung writers ng isang series sa audience at mas mahal nila ang ratings, dina-drop ko kaagad 'yung panonood. Lalo pa, kung nararamdaman kong pinakakapal na lang nila 'yung kuwento para ma-stretched pa 'yung show upang mas pagkakitaan pa kahit na puwede namang tapusin sa iisang season ito. Like 13 REASONS WHY at LOST IN SPACE, na pareho kong binitawan.

Buti na lang dito sa MANIFEST, wala akong ganung vibes na naramdaman.

Nakakaisang episode pa lang ako. Ito 'yung pilot episode, anufangavah?

At na-hooked na kaagad ako.

Ito ang concept:

Noong 2013, isang eroplano from Jamaica patungong America, lulan ang mahigit isandaang pasahero ang nakaranas ng matinding turbulence pero naka-land pa rin nang matiwasay sa kanilang destinasyon. Paglapag nila, nalaman nilang year 2018 na. Lagpas limang taon na ang nagdaan at hindi man lamang sila nagsitandaan.

Kung ano ang misteryong bumabalot sa flight nilang 'yun ang aalamin natin sa pagsunod sa mga characters (mga pasahero ng eroplano) sa mga susunod na episodes ng series.

Ito pa, lahat sila ay nakakarinig na ng boses para makapang-save ng ibang tao. Superpower?!

Supernatural/Mystery. Very interesting, 'di ba? My cup of tea.   

Ilang characters pa lang ang natututukan pero hitik na hitik na ito sa human drama.

Pilot pa lang, glued na ako.

Mukhang may iiyakan na naman akong series nito.

BOHEMIAN RHAPSODY

Nung bata ako, nagkaroon ng anniversary party ng prayer meeting dito sa tapat ng compound namin. Natural, aside from allelujiah/amen na ganapan, merong programa. At isang part ng programa, mini-play.

E gawa nang naghihintay ako ng distribution ng handa sa dulo ng event, no choice ako kung hindi tapusin ang programa at panoorin ang play.

Yung play e tungkol sa prodigal son. Tapos, may part dun kung saan nagmamakaawa 'yung Nanay niya (played by my auntie) sa anak para magbago at magbalik-loob na sa Panginoon.

Then pinlay sa sound system 'yung Bohemian Rhapsody.

Nabuhayan ako ng dugo. Nag-escalate ang lahat ng dapat mag-escalate sa katawan ko, including balahibo sa tumbong! Booster 'yung kanta!

Dun ko unang narinig 'yung Queen at na-appreciate ang music nila.

Tumatak sa akin 'yung memory na 'yun. Not because of the play, but because of the song.

Since then, pumasok na sa radar ko si Freddy Mercury at Queen. Na-rediscover ko siya sa cassette tape collections ng Uncle kong galing Saudi at hinihiram ko 'yung album niya ng QUEEN from time to time kapag hinahanap ng tenga ko ang bismillah.

Until, mag-high school ako at nakabili na ng CD ng Greatest Hits nila. Rape na ng play button sa player ang kasunod for years.

So, you see... familiar ako sa music ng Queen. Favorite rock band ko ito aside from Aerosmith. Come on, sino bang hindi nakakakailala sa kanila? May tao bang hindi nakaka-appreciate ng music nila aside from millennials?

Kaya na-excite ako nang malaman ko few months ago na may biopic about them. Hinintay ko ang release sate nito.

Kahapon, sinadya ko talagang panoorin ito sa sinehan sa gitna ng pagsusulat ng script.

Bakit?

Gusto ko kasing malaman kung totoo ang rumors na bakla at kung namatay nga ba sa AIDS si Freddy Mercury. 

Kung 'yun ba ang ending? Kasi alam ko naman ang tatakbuhin ng kuwento: origin ng banda, rise to fame, struggles, lovelife ng mga members, disbandment nila at 'yun nga... kamatayan ni Freddy.

(Drum rolls... Spoiler Alert)                                       

Lahat 'yan, nakita ko sa pelikula. Sobra akong satisfied kaya sa ending halos tumulo ang luha sa mga mata ko sa saya. Para akong nanood ng concert nila sa big screen.

Binuhay ni Rami Malek si Freddy!

Opening sequence pa lang, kinilabutan na ako. Yung eksenang papunta sa stage si Freddy para harapin ang libu-libong audience. Taena, likod pa lang, Freddy Mercury na. What more, kung humarap na at nagde=deliver na ng lines?

Sa isip-isip ko, tinapos na ni Rami ang race for best actor ng Oscars. Mukhang lulupain nito si Bradley Cooper sa A Star Is Born, na siyang niru-root ko for best actor sa next Oscars.

Until halfway through, hindi ko pa rin maramdaman 'yung character ni Freddy. Hindi ako maantig-antig sa pinaggagawa niya sa istorya. Hindi ako maka-relate.

Naghihintay ako ng moment niya na pang video clips kapag in-announce na 'yung name niya as nominees sa mismong awards night.

Wala.

Until 'yun nga, na-diagnosed siya ng duktor at sinupalpal sa kanya ang balitang may Aida siya. Dun ko lang siya naramdaman. Dun lang niya nakuha ang simpatya ko.

Mas naramdaman ko si Bradley Cooper sa A Star Is Born. Mas naramdaman ko ang struggle niya: Isang wasted na country singer na natagpuan ang love of his life, eventually nakaramdam siya na nauungusan na siya nito sa kasikatan at naging threat pa sa singing career nito kaya para hindi maging hadlang dito, nagpakamatay. Nagpaubaya siya para sa babaeng minamahal.

Mas iniyakan ko ang inenr struggle niya. Mas kinapitan ko 'yun.

Sabi nga ng Bee Gees... Emotions!

Yun ang wala at hindi ko naramdaman kay Rami Malek sa pelikula.

Bakit?

Kasi inintroduce siya sa kuwento bilang matapang na tao. Sinusuway ang mga magulang, pala-gimik at buo ang loob. Di ba, siya mismo ang nag-offer ng sarili sa banda na maging lead vocalist? So malakas ang loob niya. Until, sa kalagitnaan, pasaway sa producer. Mapagmataas. May attitude. Tapos, makasarili pa nang magdesisyong humiwalay sa banda. Sino ba naman ang matutuwa sa ganung character?

Si Bradley cooper, nagmahal ngunit hindi nga lang naging mabuti sa kanya ang mga consequences. Pero itong bratinellang si Freddy, gusto lang maging band vocalist tapos ang ending nagkasakit dahil sa kapokpokan?

Oo, may remorse siya pero hindi nabigyan ng emphasis 'yun. Single scene lang pinakita 'yun sa opisina ng bago nilang manager. At ang easy lang ng device, dinaan lang sa conversation with the band members. Tapos, nagkaayos na. Sigalot lang ng magkakaaway na bata sa kalsada ang peg?

Tsaka aminin mo, hindi gaanong natutukan ang love story nila ni Mary. Mas nag-focus sa kuwento ng banda, 'di ba? Well, biopic nga ng Queen at subplot lang ang love story ni Freddy. Pero dapat tumatak at nag-iwan ng marka. Mas gumawa pa ng eksena 'yung assistant niyang si Paul o ang ka-fling niyang si Jim e.

Kasi, 'yung break-up kay Mary ang dahilan kung bakit niya napabayaan ang sarili 'di ba?

Tapos ito pa, hindi ko pa naramdaman ang deterioration process ni Freddy. May AIDS na daw siya, not HIV ha, dapat papuntang levels na 'yan ni Ed Harris sa THE HOURS.

Nung umubo siya nang may dugo, hindi rin ako naalarma. May TB lang ba? Dahil sa stress sa tour at album preparation?

Yung conflict niya with his family, di ko rin naramdaman. Kaya balewala sa akin 'yung sana e powerful scene na nanood sa TV 'yung buong family ng concert niya sa ending. Yung eksenang 'yun pa naman ang isa sa pinakaimportante sa lahat e. Kasi in-embrace na ng tatay niya ang idea ng kasikatan ng anak at tinanggap na niya na may magandang naidulot ang pagiging pasaway nito.

Ang natutukan ng pelikula e 'yung authenticity ng pagiging Freddy Mercury. Yung galaw, pananalita, etc.

Pero wala itong emotions. Wala itong compassion na meron ang Forrest Gump at A Star Is Born.

Kung pulubi lang si Rami, hindi ko siya kakaawaan.

So, i'm still rooting for Bradley Cooper sa Oscars.

Pero palagay ko, ibibigay nila 'yan kay Rami e. Pinag-drag siya, pinakanta, binigyan ng choreography (halos sumirku-sirko na), pinahalik sa kapwa-lalaki.  Nagperform siya at nabigyan niya ng hustisya ang pagiging Freddy Mercury.

For me, it's a close fight between Bradley and Rami.

Sa lahat ng fans ng QUEEN, hindi niyo 'to dapat palampasin. Magsisisi kayo kung sa DVD niyo lang 'to pinanood. Movie viewing treat siya. Malalaman niyo ang origin ng halos lahat ng mga sikat nilang kanta. Kung may time nga lang ako, sana sa IMAX ko na lang pinanood 'to e.

Isa sa pinakasatisfying na biopic na napanood ko. Hindi ako umihi kahit isang beses at baka may ma-miss akong detalye.

VERDICT:                               

Apat na banga at ang buong pamilya ni Freddy Mercury naging props lang sa pelikula. 

MAMU AND A MOTHER TOO

Nakaisa na ako sa Cinema One Originals 2018.

MAMU AND A MOTHER TOO.

Tungkol ito sa isang transexual prostitute na may short-term goal na magpalagay ng boobs para mas bumenta sa pagpuputa at may maipangbuhay sa karelasyon niyang boylet. Namatay ang kanyang kapatid at napunta sa kanya ang pangangalaga ng pamangking beki na nagdadalaga na. Kung paano siya nagpaka-clean "nanay" dito ang core ng pelikula.

Sa simula hanggang gitna, hirap akong kapitan ang karakter ni Mamu, 'yung baklang prostitute. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang pinaglalaban niya, kung ano ang kuwento (o kuwento ba niya ito o ng anak-anakan niyang beki at tungkol saan ang istorya?

Oo, sa first 10 sequences, lumabas ang main objective ng bida:  ang magpalagay ng suso.

Pero hindi matatag ang posteng ito para kapitan mo siya.

Bakit?

Kasi mas naging interesting ang subplot ng anak-anakan niyang beki. Ang mga eksena nito ang hiniyawan, tinawanan at pinalakpakan ng audience. Alam ko, hindi siya ang main character pero mas sa coming-of-age story niya nagfocus ang attention ng moviegoers. Nakakakilig at nakakatawa ito!

Tatlo ang gustong i-tackle ng pelikula:

Una, just like any other relationships, may mapupuntahan ang gay-straight relationship.

Pangalawa,  na ang sang puta ay may moralidad din .

At pangatlo, puwedeng magpalaki ang isang bakla ng isang anak na malinis kahit ang trabaho niya'y marumi.

Kaya naligaw ako nang slight.

Annoying din ang pagbigkas ng "TRUE?" ng mga characters. Multiple times at binibigkas ng lahat halos ng characters! Yung totoo, pare-pareho ng catchword ang nasa community?

Isang malaking CHAROT!

Though, solved naman ako sa characterization ni Mamu (played  spotless by Iyah Mina). Ganitong-ganito ang kakilala kong baklang prosti e. Siyang-siya! Kung paano magsalita, magbitaw ng dialogue pati 'yung mga eksena sa customer niya, convincing. Malapit sa reyalidad. Sobrang lapit.  Well-researched ang material.

Ang humor din dito, makatotohanan. Kung may gay crowd ka na loud, makakarelate ka dito sa punchlines ng mga beki characters. Familiar sa'yo 'to. Yung ibang bitaw ng jokes, probably, narinig mo na rin kaya hindi ka na matatawa. Hindi ka mao-awkwardan. Para ka lang nanonood ng comedy sketch ng stand-up comedy bar.  Pero sa iba, 'yung walang gaanong kaibigang beki, bago sa kanila 'to. Maaaliw sila panigurado sa mga eksena. 

Gusto ko dito 'yung linya ni Mamu na "Pera lang 'yan, kikitain ko rin 'yan". Nagpapakita ang kanyang karakter ng positibong disposisyon kahit na nasa maruming trabaho at nasasadlak sa kahirapan. May resilience.

Magaling si Iyah Mina dito. Nasurpresa ako sa kanya. Magagaling talaga magdrama ang mga magagaling magpatawa (Roderick Paulate, Pokwang, etc).

Ganun din kay Ahron Villaflor. Hindi ko akalaing kakayanin niya ang role. Doubtful ako sa umpisa na babagay sa kanya 'yung role ng karelasyon ng beki. Hindi ko akalaing nakakaarte pala si koyah aside from pagiging pogi lang niya, Hindi lang siya naging dekorasyon sa pelikula. Nag-perform din siya! Yung confrontation scene niya with Mamu ang magpapatunay dito.

Pero sa lahat ng nagsipagganap sa movie, 'yung gumanap na anak-anakan niyang beki ako sumaludo, si EJ Jallorina. Napakahusay! Kasing-level ni Nathan Lopez sa Ang Pagdadalaga Ni Maximo Oliveros! Effortless na beki! Alam ko, straight siya sa totoong buhay pero napaka-compelling ng pagkakaganap niya bilang beking teenager. 

Naligaw man ako nang slight sa gustong ipunto ng movie, sa pagtatapos naman ng pelikula, naitahi ito ng direktor at nakapagpresent siya ng makabuluhan at entertaining na pambaklang pelikula.

Pink movie ito, mga maam/ser. Meaning,  mas maa-appreciate ng sangkabekihan. Puwede rin naman sa mga taong open-minded. O sa mga cinephiles dahil sa polished na cinematography.

Satisfactory ang movie.

Lalung-lalo na ang fairy tale ending. Tusok na tusok sa mga pantasya ng mga bakla.

Warning: Meron ditong simulated blowjob scenes at baka maka-offend ng mga konserbatibong ipokrito.

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang nakakapanlaway/nakakapanginig na butt exposure ni Ahron Villaflor.

A STAR IS BORN

Kauuwi lang from watching A STAR IS BORN.

SPOILER ALERT!

First off, sobrang gasgas na ng kuwentong ganito.

Isang sikat na lalaki, na-in love sa isang regular girl na may talent. Tapos siya ang naging susi ng kasikatan nito at ang ending, mas naungusan pa siya sa kasikatan.  Makakamit ni regular girl ang tugatog ng kasikatan ngunit kasabay nito,  masisira ang relasyon nila.

Sounds familiar?

Kuwentong komiks, pinoy romantic novels, isang plotline sa teleserye sa hapon o pelikulang romantic drama ng Viva Films noon, 'di ba? Bagay kay Alice Dixon or Agot Isidro.

Pero ang ganitong paandar e click na click sa pinoy audience. So, kebs na sa kalumaan ng material.

Alam ko, pang apat na 'tong reboot ng 1937 original. At ang pinakahuling nagbida dito bago si Lady Gaga e si Barbra Streisand pa noong 1972, kung saan pinasikat niya ang kantang Evergreen.

May problema sa character ni Lady Gaga dito. In-introduced siyang lady performer sa isang drag/gay bar sa umpisa na puma-part time bilang waitress. As the story progresses, uneasy na siya sa idea ng pagiging pop star.

Awkward.

Parang 'yung treatment ng pelikula mismo, hilaw na mainstream na uma-art sa ganda ng cinematography ni Matthew Libatique (na abusado sa paggamit ng specular orb lighting effects na anlakas maka-cinematic). Idagdag mo pa diyan ang humahapyaw na psychedelic color tone ng ibang eksena. Konting-konti na lang kumi-Christopher Doyle na siya sa mga pelikula ni Wong Kar Wai.

Tapos, ramdam mong hindi niya sinagad ang mainstream formula, kung saan hindi tumodo sa ibang eksena 'yung pelikula. E Diyos ko naman, 'yung material na ganito e pang-melodrama at mainstream, ibigay na sa audience. Anuvah.

Examples:

#1. Yung relasyon ni Lady Gaga sa tatay niya, parang may something sa kuwento. Pero hindi na-explore. Alam ko, napahagingan sa isang eksena 'to. Dun sa pag-uusap nina Lady Gaga at tatay niya. Pero kulang sa pag-bleed. Napag-iwanan. Sayang, dramatic angle sana. Well, hindi naman sa nagpapaka-Star Cinema, pero sana napiga para mas nag-escalate 'yung dilemma ni Lady Gaga sa pag-abot ng stardom at nakadagdag ng tension sa relationship nila ni Bradley Cooper.

#2. Yung ending, hindi malinaw kung ano ang ikinamatay ni Bradley Cooper. Nagbigti ba? Naglaslas ng pulso? O nag-drive at inihulog ang kotse sa bangin? Ito ay hindi malinaw sa sambayahan. Pero sa mga writers, 'yung eksena bago madiskober ni Bradley 'yung drag bar na pinagpe-performing-an ni Lady Gaga at napahinto sila sa tapat ng billboard kung saan makikita ang mga lubid na na naka-hang, foreshadowing 'yun na may magpapatiwakal sa ending. Pero malinaw 'yun sa mga writers. E sa ibang tao? Hindi 'yun mage-gets ni Aling Tasing sa talipapa, noh! Guessing game ba ito kung ano ang nangyari kay Bradley sa ending? Ite-text sa 2366 ang sagot, ganun?

Palagay ko, gusto nilang humiwalay sa tropes na nagawa ng original at previous versions. Yun ang haka-haka ng legit na starlet.

Pero kung ano man ang pinakanagustuhan ko sa pelikula, ito ang very convincing portrayal ni Bradley Cooper bilang isang country singer na nakikipaglaban sa alcohol at drug addiction. Unang frame pa lang niya, naramdaman ko na ang isang wasted na pagkatao kaya kinapitan ko na siya. Mas lalo pa nang ma-inlove siya kay Lady Gaga. May kahihinatnan kayang maganda 'yung relasyon nila? Drama version ba ito ng Notting Hill? Yun ang inantabayanan ko hanggang matapos ang movie. Oscar-worthy ang kanyang performance dito. Sana ma-nominate man lang siya.

Damang-dama ko na inaral talaga ni Bradley Cooper ang kanyang role. Very prepared siya. From his looks to sa pagbitaw ng dialogue hanggang sa pagkanta, country singer na country singer siya!

To think na siya rin ang nagdirek nito.

Aside sa mga munting flaws sa characterization at treatment, disente naman ang directorial debut ni koyah. At least, hindi epic fail.

Ang pinaka-praiseworthy ng pelikula ay ang soundtrack nito. Walang tapon! Yung mga kanta dito e uma-Adele. Yung tipong nangho-haunt sa'yo hanggang sa pagtulog. Yung tipong bibili ka ng CD ng pelikula after mong mapanood ito. What to expect? It's Lady Gaga.

Sorry sa Lady Gaga fans. Nope, hindi ito pang-Oscar. Mag-expect na kayo ng Beyonce 2.0 sa Dreamgirls. Kahit nomination, hindi niya makukuha. Hindi ko siya naramdaman sa pelikula. Pero don't be sad, hindi naman pangit ang performance niya dito. Mediocre. Hindi naman ako nautot sa pagkamangha.

Ganunpaman, kung naghahanap ka ng decent romantic drama na may kantahan at magpapakirot ng puso mo, watch this.

VERDICT:

Tatlo't kalahating banga at ang pasilip ng nipples ni Lady Gaga na parang utong ng Nanay mong kapapanganak lang.